REŞAT NURİ BEYLER
Tek kollu adam,
Sirenleri dolamış boynuna şehrin,
Bir kolu boşta ceketin.
Akılda uzun ve derin,
Sakince direniyordu bak.
Yakasında bir İstanbul,
Damarlarında kan tarumar,
kavga
Taş ve sopa
İki köylü karşı karşıya
Kavak ağaçları şahit
Bir de ibibik kuşu
İncir yalnız
Badem yeşil kabuklu
ÖĞLEN SAATLERİNDEN SONRA YAŞANAN HADİSE
Unutulan adam,
Bir paçavrayla ruh hâlinde,
Şehre tutsak oluyordu.
Unutulan adam,
Biraz aç ve umutlu,
Darmaduman oluyordu.
İçine hevesini çekerek,
Hesaba vursan, bəlkə də, uşaqlıqda məni Hitlerdən, Mussolinidən, Pol Potdan çox döyüblər. Hələ ətrafdakı uşaqlarla müqayisədə, Hacıbala Abutalıbov demişkən, inanın ki, ən az döyülən uşaqlardan biri mən idim. Ətrafdakı uşaqlarla müqayisədə mənim döyülməyim heç döyülmək sayılmazdı. İndi bilmirəm, vəziyyət necədir, bəndəniz uşaq olan vaxtlarda uşağı
DURAĞIN ÖTESİNDEN BAŞLIYOR
Gittiğim gördüğüm her yerde,
Binalar, daireler, penecereler,
Bir dünya ediyordu.
Saatler, yıllar son sürat akıp giderken,
Yollar uzuyordu,
Duraklar, abartılı pankartlar,
Bir şeyleri anlatıyordu sanki.