Ara sıra dinlenir; arşada çıksak, bir gönülde yerimizi pekistirmedikçé arzın dibindeyiz deyip gözyaşı dökerlerdi. Bir basmak nefis tezkiyesi,bir basak vicdan tasfiyesi bir basamak acizliğin beyanı...
O zamanlar hala umudum vardı.Bedeli karşılığında mutlu olabileceğimi düşünüyordum.Dünyayı versem Tanrıya damlasını vermez bana mutluluğun.
Yine o yaşlardayken herhangi bir işle meşgulken birden durur ve kimsenin önceden tahmin edemeyeceği nedensiz bir haraket yapardım.Ve o herşeyi bileni şaşırtığımı düşünürdüm.Hatta yapacaklarımı düşünmemeye bile çalışırdım.Zihnimi okuyor olma ihtimalini göz önüne alarak...
Anladım bir yangın merdiveni olmadığını.Hayatın arka kapısı yoktu.Gizlince sigara içilen karanlık bir boşluğu bile yoktu.Herşeyi bilen herşeyi bilmeye devam ediyordu ve bana gülüyordu.