Kim demiş yoksunum diye ?
Doğarken güneş benim. Dolunay benim bütün yıldızlarıyla. Yağmurlu havalarda dışarıyı seyrederken buğulanmış camlardan, bütün bulutlar benim.
Gelincikler benim dokunduğum her an.
Mavi, yeşil, sarı, kırmızı benim görebildiğim sürece.
Denizler, okyanuslar, nehirler benim
Bütün çiçekler benim seyrettiğim kadar
Kitap satırlarında tozlanmış aşklar, tavan aralığında unutulmuş hayaller benim
...
Sevindiğimde sevinç, inceldiğimde hüzün benim.
Güzel benim, çirkin benim sevebildiğimce
Memleket benim sıla benim özlediğim kadar.
Yaşadığım kadar ömür benim
Ölüm benim, vuslat benim, yâr benim.
...
Sustuğunda susan dünyada sessizlik benim
Gittiğinde yüreğime çöken sensizlik benim
...
Öyleyse kim demiş yoksunum diye ?
Kim ?
(f.m.g / Günbatımı Mektupları, 26 Ağustos 2016)
Yusef Masadow'un K'aleminden...
Yedi gün şafağında g'özlüyorum,
Sükûnetin şavkı alnımda iz'siz.
Sen misin Sevda/m?
Hüznüm hileden hissesiz..
Yâr'yüzü yaslı,
Bir ecel ki kimsesiz!
Aşk'ın ererse sor bana!
minervayl
bi dinleyin'
sufle/köprüaltı
hardal/gece vakti
Dolu kadehi ters tut/22
Gülce
Uçurumun kenarındayım Hızır
Ulu dilber kalesinin burcunda
Muhteşem belaya nazır
Topuklarım boşluğun avcunda
Derin yar adımı çağırır
Dikildim parmaklarımın ucunda
Bir gamzelik rüzgâr yetecek
Ha itti beni, ha itecek