"Bugün oturdum ölümü düşündüm
Bir darağacında ya da yolda yürürken
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken..."
Demiş ya şair,
Ölüm düşünülür olmadık zamanlarda gelir akla, misal gülüyorsundur bir anda yarım kalır gülüşün, bazen de ağlarken çıkagelir önce biraz durur sonra biraz da bu düşünceyle ağlarsın. Kendin öleceğin için değil sevdiğin insanların öleceği için, eksikliğini her zaman hissedeceğin insanlar için düşünür ağlarsın.
Yok oluş olmaz bazen ölüm, bilirsin, bir yerlerde bir zamanlar sevdiğin yaşıyordur fakat ölmüştür, yüreğinde ölmüştür sevgisizlikten ölmüştür. Bu ölüm daha zor değil mi?
Ölüm sebebi sevgisizlik...
Zor akla gelmesi, yazması bile zor. Fakat buna ihtiyacı oluyor insanın ya sevdikçe kendin öleceksin ya da sevgisizlikle karşındakini öldüreceksin. Hele bir de zorlanırsa insan, karşısındakini öldürmeye daha yatkın oluyor tabi kendisi de tüm bunları yaparken ölmekten beter oluyor.
O ölüyor kurtuluyor, ya geride kalan?