Hayatı bitirmek en doğrusu mu yoksa gerçekten de her zaman bir mutluluk bulunabilir mi?
İntihar toplum içinde kabullenilmiş ve teşvik edilmiş olsaydı bizler herkese rağmen gülümsemeye cesaret edebilir miydik? Alan karakteri beni gerçekten büyüledi, kötülüğü o kadar benimsemişiz ki her şeyde bir iyilik bulmayı farklı algılıyor ve garipsiyoruz. Oysa garipsenmesi gereken iyiliği gören mi yoksa ufacık zorluklarda pes eden midir?
İntiharı başkalarına sunarken çok normal, sıradan bulan insanların bile kendi çocuklarının, ailesinin başına gelmesinden ödü kopar.
Her şeyde bir mutluluk bulabilmeyi, çevremize bu ışığı yansıtanilmeyi, Alan olmayı kaçımız başarabiliyor...