Ben, aynı ben...
Biraz mahzun,
Biraz şair,
Olabildiğince insan...
Sen, sadece sen,
Biliyor musun?
Bana iyi geliyorsun...
Hiç kafein var mı kanında?
Bana da lazım!
Gün güne devşirir,
Güneş doğumu, batımı arası..
Gecenin karanlığına bölünür saatler, sonra..
Sonra,
Hakikati dilersen,
Bana iyi geliyorsun...
Yok değil mi ünlemin, canında?
Bana can lazım,
Cancağızım;
Kaynar kazan, cadı avında!..
İzmir; hayallerimin hür şehri;
Özlem rüzgarlarını savur hele,
Poyraz yerine......
Yine her zamanki gibi baharı ilk kucaklayan şehirsin.
Bilirim...
Tıpkı insanlar gibi
Tanırsan en iyi,
Günler geçerdi...
Günü, yakalamak isteyenler;
Arapsaçına dönen,
Ömürlerinden yol seçerdi.
Yakalanamayan her gün
İleriye dönük aşılmaz, birer siperdi...
Evet denilirdi hayırlara...
Hayırlar günleri severdi.
Günler hayır nedir bilmezdi.
Çocuklar günleri severdi.
Sevilen çocukların
Günleri biterdi, hayır'sızca!..