Benim hiç hayalim olmadı anne.
Ne seni rahat ettirdim,
Ne kendim ettim rahat.
Bir mutluluk fotoğrafı bile çektirmedi bu hayat!
Kaybolmuş bir anahtar kadar
sahipsizim anne.
Vaktinden önce gider mi insan?
Gidiyorlar işte..
Duvarda hırkaları,
Cebinde fotoğrafları,
Sevdiği türküleri,
Evdeki yerini,
Her şeyi dağıtıp gidiyorlar...
Hem de,
"Gidiyorum" bile diyemeden...
Neden halâ gelmedi, yoksa
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
Madara olduk meyhaneye!
Ah eşşek kafam benim,