Yalnızlığı bir seçimdi, kader değil, mutsuzluğu da... Önce kendini sevmeliydi insan ve bu sevgiye tutunmalıydı. Sevgi ile bakmalıydı bir kuşa, bir taşa, bir ağaca, bir işe, bir insana.
Bu hayatta canımız yanacak diye düşünürsek yaşayamayız, nefes dahi alamayız. Bazen hayal kırıklıklarımız olacak bazen mutluluk kapıyı tıklatacak. Önemli olan bizim de kendimize ve bizi sevenlere o kapıyı açık tutarak bir şans vermemiz.
İnsanlar unuttuklarını sandıkları hâlde aslında hiçbir şeyi unutmazlar. Yaşamları boyunca tüm yaşadıklarını hatırlatacak bir an hep gelir ve sizi ya üzer ya da mutlu bir gülümsemeyle yüzünüze siner.