Ben mi hayaller kurdum, sen mi kurdurdun... Ben mi kaçtım sana, sen mi kaçırdın... Sen mi çıktın hayatımdan, ben mi çıkardım... "Bu olanlar için seni hiç affetmeyeceğim" dedim, ben kendimi de hâlâ affetmedim. İçimde bir ateş var, ne seni affedebildim yaktığın için, ne de kendimi affedebildim söndüremediğim için. *Sana ben kendimi avutamam dedim, doğruydu, hâlâ avutamadım, içimde bir ateş cayır cayır yanıyor, ben ağlıyorum gizlice, senden çok uzaklarda... Ne ağlamayı yakıştırıyorum kendime, ne sensiz olmayı... Böyle kilitlenebilir mi insan? Ne yapmak istediğim, ne yaşamak istediğim bir şeyler var. Ruhum bitkisel hayatta... Bunun bir ilacı yok mu? İnsan kendine nasıl bu kadar eziyet edebilir. Bu mekanizmaya dur demenin bir yolu yok mu? Sevdim, âşık oldum, her şey güzeldi bir gün bitti. Onca güzel günden sonra bir acı güne bu kadar fiske olup unutmamak da neyin nesi? Beynimin, zihnimin hangi mercii buna karar veriyor da bu acıyı çekmek zorunda kalıyorum. Özlediğimden mi bu çektiğim acı?

Bülent Madi