Fakat çok uzun sürmüyor bu mutluluk anı; kara bulutlar toplanıyor tepeme. Uçurumların ortasındaki karanlıkların derinliğine düşüyorum yeniden. Bir sonu olsun istiyorum bu düşmenin. Yere çarpıp durmayı bekliyorum ama bir dip yok; düşüyorum...
- Südlü qəhvə içənlə sadə qəhvə içənin arasındakı fərqi bilirsən?
Sadə qəhvə içənlər artıq evdən ayrılmış insanlardır. Daha doğrusu, onların evə ehtiyacı yoxdur. Yaşadıqları istənilən yeri ev sayıb, xoşbəxt yaşamaqda davam edərlər. Məsələn, illər uzunu bir hotel otağında yaşaya bilərlər. Amma südlü qəhvə içənlər həmişə bir ev axtararlar. Evlərindən iki gün ayrı qalsalar, üstlərinə sanki bədbəxtlik çökər. Yataqları, əllərini sildikləri dəsmal, gecə oturduqları kreslo, hətta corab yığılmış siyirtmələri üçün də darıxarlar.
Bəs sən? Sadə içəcəksən?
Başımla təsdiqlədim.
Polyana-filan deyiləm. Bizi fasiləsiz, daim xoşbəxt olmağın zəruriliyinə inandırmağa çalışırlar, bunu bilirəm. Kitablar, filmlər bir yana qalsın, telekanallara çıxan qocaman professorlar xoşbəxtlik formullarından, üç günlük kursla xoşbəxt olmağın mümkünlüyü barədə uydurmalar danışır. Bilirsən, mənim fikrimcə, bu məsələdə əsas məqam nədir?
Xoşbəxt olmaq məktəbdə hər gün verilən ev tapşırıqlarına çevrilib. Hamı xoşbəxt olmağa can atır, amma mən bu həyatı şirini ilə, acısı ilə birgə sevirəm. Məgər həyatımda kədərli, bədbəxt, həyata nifrət etdiyim anlar olmur? Əlbəttə ki, olur. Tüpürüm o xoşbəxtlik formullarına. Şair necə deyib? "Kim xoşbəxt olmağı istəməz, amma bədbəxt olmağa hazırsanmı?!" Bax, mən "bədbəxt olmağa hazıram" deyənlərdənəm.
Bu hamımızın qaça-qaçda özümüzü ovutmaq üçün söylədiyimiz yalanlardan biri idi - bu gözəlliklərin fərqinə varmadan ömrü boş-boşuna xərcləyirik. Hansımız günlərin bir günü bir sahil qəsəbəsinə və ya dağ kəndinə köçüb yaşamağı düşünmüşük? Hey "bircə bu işləri yoluna qoyum, buralardan köçüb gedəcəyəm" deyə-deyə elə oturduğumuz yerdə də batıb qalan biz deyilikmi? Amma heç yerə getmirik. Üç-beş qəpiklik maaş aldığımız işimizə, ömür boyu ipoteka krediti ödədiyimiz evlərimizə, kreditlə aldığımız əşyalara və digər şeylərə gənə kimi yapışıb qalmışıq. Beynimizdə gerçəkləşdirə bilməyəcəyimiz bir Bizi küncə sıxışdıran çarəsizlik hissi özümüz də bilmədən bizi o əşya və evlərə bağlayıb məngənə kimi sıxır. İçinə düşdüyümüz quyunun dərinliyini bilmədən hey çırpınırıq. O quyudan yaxamızı qurtarmaq istədikcə daha da dibə batır, bunu anladığımız an isə o sahil qəsəbəsini, yaxud dağ kəndini fikirləşirik...