Dost Körpe Gönderileri
Dost Körpe kitaplarını, Dost Körpe sözleri ve alıntılarını, Dost Körpe yazarlarını, Dost Körpe yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Zavallı organlar ))
Yokuşları birer birer tırmanırken kan ter içinde kalmıştım, ama kulaklarım ve burnum ve kollarım donuyordu. Böyle soğuk havalarda hep kıçımı kıskanırım. Öylesine rahat ve keyfi yerindedir ki. Sıcacıktır, asla üşümez. Ya kulaklarım ve burnum ve dudaklarım?
Asla tahammül etme!
Gerçek şu ki onunla frekanslarımız uyuşmuyor. daha açık konuşayım. onun yanında enerjimin sömürüldüğünü hissediyorum. Garip ama gerçek, böyle insanlar vardır. Yanlarında on beş dakika durun (babaannemin güzel bir deyişiyle) «afakanlar basar» üstünüze. Once belli belirsiz bir yorgunluk hissedersiniz. ama bekleyin! Bu yorgunluk göz açıp kapayıncaya kadar yoğun bir felaket beklentisine dönüşecek, sizi bitkinleştirmekte gecikmeyecektir. Yerinizde duramayacak, söylemek istediklerinizi söyleyemeyecek, düşünmek istediğiniz gibi düşünemeyeceksiniz.
Çıldırmak için güzel bir gündü. bütün gece boyunca yağan kar şimdi epey hafiflemişti, ama çiselemeyi sürdürüyordu (aslında yağmur için kullanılan bu deyim ne derece yerinde oldu hiç bilmiyorum, ama çok da kötü olmadı sanırım, en azından “sulusepken» kelimesinden iyidir. tanrım!
Nerelerdeydin?» diye sordum, boşalmaya yaklaştığım bir sırada. Ansızın doğaüstü bir korku sarmıştı benliğimi.
«Orada burada,» diye yanıtladı. «Fark eder mi?»
Yanıt vermeye gerek duymadım. Fark etmezdi.
Birbirimizin içindeydik ya, artık hiçbir şeyin önemi yoktu.
Dokunuşlarında kırmızı, keskin bıçaklar gizliydi; nefesinde buzdan kristal parçacıkları. Karanlıkta parıldayan dişleri uzun ve sivriydi. Yaklaşan geceyi bir pelerin gibi örtmüştü üzerimize.
Bir soluk; bir iççekişi. Birleşme: yaşamı her türlü fiziksel varlığın ötesine fırlatan bir metafor.
Her bedenin kendi özgün dilini konuştuğu bir boyutun gönüllü tutsakları.
Bedenlerde biçimlenen parmaklar; uzun tırnaklı, yakıcı ve dingin: dokunduğu teni dilsiz alevlere boğan.
It was lovely, diyordu, but it’s over. It’s over.
Güzellikleri yakalama olasılığı her kalp atışıyla biraz daha ortadan kayboluyordu.
Yaşamımda ilk kez bitirmek için başlamadığım bir sevişmenin ortasında buluyordum kendimi, yaşamımda ilk kez bir yakınlık hissediyordum. Öylesine güzeldi ki o dokunuşlar, ve bana öylesine yabancı...
Öpüşmelerimiz, soyunuşlarımız, birbirimize sunduğumuz dokunuşlar... İlk kez o zaman başladı bu belirlilik zincirini hissetmem. İlk kez o zaman başladı. Zinciri kırmaya çabaladım; kendimi Banu’nun içine girmekten alıkoymaya çabaladım... Yemin ederim denedim bunu. Ama kalp atışlarımızla uyumlu, karanlık bir boşluk açılmıştı zihnimde.
Bir şeyim yok,» dedi başını kaldırarak.
«Yalnızca acı çekiyorum.».
kendi güneşimi erteledim
Her yaklaştığında, her dokunduğunda uçsuz bucaksız, ıssız çöllerime yağan yağmurlarla içime sızan yaşamı hissederek, yağmurlarını öyle sevdim ki, kendi güneşimi erteledim yağışlarını biraz daha seyredebilmek için.
Ne olmuş yani?
Evet, günahlarımı yedim, ne olmuş yani? Kendimi eninde sonunda öldürmek zorundaydım. Yokoluş kişinin isteminden bağımsız mıdır sanıyorsun?