Niyə axı bütün bu qarışıqlıqda onu müqəssir bilirdilər... Axmaq hərəkəti edən o deyil ki?.. Onun nə günahı var?.. Halbuki hər şeyin öz axarına düşməsi üçün əlindən gələni etməyə hazırdı...
Özünü elə hiss edirdi ki, sanki ağır iş görmüşdü. Özünü bu cür hiss etməsi nə səhər saat beşdən etibarən ayaq üstdə olmasından, nə də havanın soyuqluğundan qaynaqlanırdı.
Ətrafda hökm sürən ab-hava onu əzirdi.
O gece kimsecikler ona dikkat etmemiş, ilgilenmemişti, istediği
gibi bir yalnızlığa kavuşmuştu; yorgan gibi kalın, dışarıdan tek bir gürültüyü
olsun içeri sızdırmayan bir yalnızlığa...
"«Şimdi seni sevdiğimi biliyorum. Neyle karşılaşırsam karşılaşayım, mutlu da olsam, mutsuz da olsam, önceden hepsini kabul ediyorum, işte söylemek istediğim şey bu."