En Eski Gökhan Özcan Sözleri ve Alıntıları
En Eski Gökhan Özcan sözleri ve alıntılarını, en eski Gökhan Özcan kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yaşlı bir adam gördüm, ölüm döşeğinde küçülmekte olan yaşlı bir adam gördüm, çok zaman önceydi, bilmiyorum kaç zaman önceydi, kaç dünya, kaç hayat önceydi bilmiyorum, bir yaşlı adam gördüm, hayatı sırtında hızla kamburlaşan çok yaşlı bir adam gördüm…
Gördüm ve kör oldum, kulağımda yaşlı adamın son sözleri:
-Kalbim bana yetmiyor!
...ürperiyorsun, nefesin tutuluyor, her yanını soğuk terler basıyor, boğazın hırıldıyor, dünyaya bıraktığın son şey olarak ağzından düşüyor sesin, belki de hiç kimse duymuyor söylediğini:
-Kalbim bana yetmiyor!
...vücudu çoktan hazırdı gitmeye ama ruhu değildi.Ruhun hesabı bitmemişti daha hayatla, cevaplara hiç vakit kalmamıştı belli ki. Ama sorular bırakmıyordu yakasını hala. O uzun günün her yerini, ölümcül ve solgun döşeğin her köşesini kaplıyordu sorular. Can çekişmek böyle bir şeydi belki. Sanki bir can vardı ortada, bir yanından ölüm çekiştiriyordu onu, bir yanından sessizce hayat...
İnsan gülümsemeyi ertelememeli fotoğraflarda. Çocukken ve hatta hayatının ilk fotoğrafçısı 'Gülümseyin!' demişken...
Gülümsemeli insan!
En kötüsü de, bir şeyi iyi yaptığını hatırlayıp da nasıl yaptığını hatırlayamamak...
...sizler kendi kendine konuşanların deli olduğuna inanırsınız! Oysa değildirler! Çoğu değildir inanın. Sadece kendilerini dinleyecek kimse bulamamıştır onlar.
Bilin ki bu zorunlu ikametim söyleyecek sözüm olmadığından değil! karar verip bir anda çekilseniz hepiniz dünyadan, çekildiğiniz her yeri tek tek doldurabilirim sözlerimle. Çünkü siz hayata dair her şeyi sakız gibi çiğnemenize karşılık, aslında hiç bir şeyi tam olarak konuşmayı beceremiyorsunuz. Sizin hayatı kaplayan bütün bu gevezeliğiniz, aslında bir tek gerçek söze sahip olmayışınızdan... Onu bulabilseniz rahatlayacak ve hayatı dinlemeyi öğreneceksiniz. O zaman, yani siz gerçeğe çarpıp sesinizi kestiğinizde, yeniden nefes almaya başlayabilecek hayat. Varsa benim gibi başkaları, sözlerini içlerine, kendilerini de suskunluk balonlarına saklayan başka gürültü mağdurları varsa eğer, hepimiz, hepimiz nefes alabileceğiz. Çünkü sessizlik herkesin dinleyebileceği kadar gür bir ses...
Benim ürkek kelimelerimi koyabileceğim tek bir küçük boşluk bile kalmamış dünyanın üstünde. Kelimelerimi korkusuzca bırakabileceğim tek bir güvenli yer bile kalmamış.
...bir gün bir gemi batmış ve ıssız bir adam kalabalık bir adaya düşmüş...
...her şeyin üstünde bir cansızlık, her şeyin üstünde bir uzaklık, çok uzaklardan geliyor sesler, başka bir dünyanın yankıları gibi, hareketler hızını kaybetti, anlaşılmaz bir yavaşlıkla oluyor her şey, kimseyle konuşmuyorum, hiç kimseye bir şey sormuyorum, sorduklarına cevap vermiyorum, bir köşede sessizce oturuyorum, kalksam her şey büyük bir gürültüyle yıkılacak, dünya tuz buz olacak diye korkuyorum, uzağım hayattan, çok uzağım, her gün daha da uzaklaşıyorum, o kadar uzaklaşıyorum ki elimi uzatıp dokunabileceğim hiçbir şey kalmıyor, yarım kalmış bir kitap, çayını soğutan bir bardak, bir fotoğraf, kapının önünden geçen bir satıcı, telaşla birbirini kovalayan saatler, günler, geceler, birbirine karışan mevsimler, haylaz çocukların gökyüzüne ulaşan çığlıkları, şen kahkahaları, dokunamıyorum hiçbirine, göremiyorum renklerini, canlılıklarını, tarifi güç bir körlük yaşıyorum, anlamayı beceremediğim bir görmezlik...
Zorla bir yerlerden kesip çıkarılmıştım. Zorla başka bir yere yapıştırılmıştım. Boşluğum beni bekliyordu sanki orada! Her şey, aynı anda eksik bırakmıştı beni zorba bir makasla..
-Hey baksana!
-Evet!
-Ölüm yakın mıdır buraya?
-Evet yakındır.Aramızda durur hep.
-Ama ben göremiyorum!
-Göremezsin.
-Neden peki?
-Çünkü göz uzağı görür.Ölümse yakın!