Gözde Kazaz Gönderileri
Gözde Kazaz kitaplarını, Gözde Kazaz sözleri ve alıntılarını, Gözde Kazaz yazarlarını, Gözde Kazaz yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Eğer Türkiye iyi bir haldeyken gitmiş olsaydım bu beni mutlu ederdi. Kendimi turist gibi hissederdim burada, fakat Türkiye... Sevdiklerim kötü halde filan demiyorum, öyle bir romantizmden bahsetmiyorum, geldiğim yer kötü halde. Ben burada kendime bir sığınak inşa ediyorum kendi deneyimim içerisinde. Çok kötü geldi bu bana.”
Boğaziçi Üniversitesinde felsefe öğrenimini tamamladıktan hemen sonra yurtdışına gitmek için hazırlıklara başlayan; onlarca mülakat ve bekleme sürecinin ardından nihayet 2016 yılında Dublin’de çokuluslu bir şirkette iş bulup çalışmaya başlayan Cemre bile, verdiği onca emeğe rağmen memleketten kopmanın tahmin ettiğinden zor olduğunu belirtiyor:
“Hep beklediğim bir şeydi, dünden hazırım, bana yarın gel deseler, tamam hadi toplandım gidiyorum diyebilecek durumdaydım. Ama o kadar kolay değilmiş. Belki üniversiteden sonra tak diye gitseydim, zaten çok fazla bir şey birikmeyecekti. Ama üniversiteden sonraki üç dört yıl bayağı bir kritik. Çünkü çok fazla iniş çıkış yaşıyorsun. O anda yanında olan insanlar ya da biriktirdiğin şeyler bayağı büyükmüş, onu fark ediyorsun. (...) ‘Defol git, seni ülkene gönderiyoruz’ gibi bir gönderme olmazsa sanmıyorum ki geri dönüp Türkiye’de veya başka bir yerde yaşamaya devam edeyim. Biraz umudu kesmiş hissediyorum bir sürü şeyden. Zaman zaman özlüyorsun ve buraya ilk geldiğimde şeyi hissettim, sonuçta yabancı bir ülke. Tanımadığın, bilmediğin bir sürü şey var. Yoksa ben 27 yılımı Türkiye’de, İstanbul’da geçirmişim, orada bana ait bir sürü şey var. Şu anki durum beni öyle bir noktaya getirdi ki tamam istemiyorum diye orada bıraktım. Hâlâ orada benim olan bir sürü şey var. Dönüp baktığımda bazen içim acıyor, çünkü mahvettiler.”
“Aslında ben giderken insanlar ‘Nasıl bırakırsın?’ demişlerdi. ‘Memleketimiz, çabalayacaksan burada çabala, nereye gidiyorsun? Yazık, beyin göçü...’ Bir sürü şey duydum gerçekten ama yapamazmışım ben, kalamazmışım. Daha doğrusu iyi ki kalmamışım diyorum. İstanbul’a olan sevgimi kaybederdim. Nefret etmek istemedim ki ben buradan. Bambaşka bir bağım var benim İstanbul’la. Görünüşünün dışında, yani bu gökdelenlerin dışında bambaşka bir sevgi ve bağ var aramızda.”
Bu soruyu yönelttiğimiz görüşmecilerden Sarp hiç dolandırmadan yanıt veriyor: “Türkiye’ye döner misin deyince aklıma gelen ilk şey Mecidiyeköy’de metrobüse binmek oluyor, o yüzden dönmem herhalde.”
Türkiye’de "yabancı” olma haline ilişkin dile getirdikleriyse, “misafirperver Türkiyeli” algısına yönelik ters köşe etkisi de taşıyor:
“Uyum sağlamaya çalışan, dili öğrenmeye, kültürü öğrenmeye çalışan hep ben oluyorum. Çabayı ben gösterirken eşimin ailesinden ya da yakınlardan bu çabayı göremiyorum. Sanırım artık bunu yapmak istemiyorum. Karşı taraf seni çantada keklik görüyor. Buradaki bayramları, kandilleri vesaire her şeyi kutluyorum örneğin. Ama Noel’de eşimin ailesinin ilgilenmesini isterdim. Noel yemeği yaptım, evet, geldiler yemeğe ama yine de bunu gönülden yapmadıklarım görüyordum.”
Bir ada ülkesi olması nedeniyle Avustralya’ya dışarıdan gelen tüm hayvanlar için zorunlu bir karantina süresi bulunuyor; bununla amaçlanan, adanın ekosistemini olumsuz yönde etkileyebilecek salgın hastalıkların önüne geçmek. Merve’nin aktardığı bilgilere göre eğer köpeğiniz Avrupa vatandaşıysa, karantina süresi ortalama üç ayken Türkiye’den götürülen bir köpeğin karantinada kalma süresi beş seneye kadar çıkabiliyor. Yani Türkiye’den Avustralya’ya evcil hayvanınızla birlikte göçmeyi düşünüyorsanız, köpeğinizin veyahut mesela kedinizin ömrünün yaklaşık üçte birini parmaklıklar ardında geçirmesi ihtimaline razı olmanız bekleniyor sizden.
Müberra ve Nazan’ın birbirinden bağımsız olarak ortaklaştıkları bir diğer konu da yurtdışmdaki yaşam deneyiminin birey üzerindeki dönüştürücü etkisi. Müberra kendi başına ve herkesten uzakta yaşamanın özgürleştirici bir yanı olduğu görüşünde:
“Beni hep yoran bir kısmı da var: Kendini hiçbir zaman güvende hissetmiyorsun, çünkü hep yalnızsın, ama bir yandan da o bir bağımlılık, kendi üzerine gitmek gibi. Kendini zorluyorsun yani, daha iyisini yaparım diye. Bilmiyorum, özgürlük... Özgürlük güzel yahu. Kimseye hesap vermek zorunda değilsin. Kendi hayatını tamamen kendin düzenliyorsun. Bir şeyi yanlış yaparsan sorumlusu sensin.”
Kendi başına ve mücadele halinde yaşama zorunluluğunu Nazan şöyle tarif ediyor:
“Önüne hiç bilmediğin bir kutu oyunu koyuyorlar ve bunu çözmeni istiyorlar senden. Sana yardım eden kimse yok. Sen o oyunla karşılaştığında gerçekten ortaya çıkmak zorunda kalıyorsun. Yaşamak denilen şey sadece çalışmak değil. Yaşamak denilen şey ülkeye hizmet etmek değil. Ya da genel geçer kuralları devam ettirmek değil. Yaşamak denilen şey benim kim olduğumu bulmak: Ben kimim? Ne yapabilirim? Ben ne işe yararım? Biraz algım açıldı, bir sürü yaşama şeklinin olduğunu gördüm.”
Sayfa 78Kitabı okudu
"Ben göçmenim, dışarıdan geldim, bir garip mi oluyorum filan değil. Herkes garip, sen de o gariplerden birisin"
Sayfa 76Kitabı okudu
Lübnan asıllı Fransız yazar Amin Maalouf, Ölümcül Kimlikler adlı eserinde, uyum stratejisini benimseyen göçmenlerin, geldikleri ülke ile göç ettikleri ülkenin ortak paydalarından oluşan yeni bir yaşam alanı oluşturduğunu ve coğrafi sınırlar ile etnik kültürlerin ötesindeki bu özgün alanda melez kimlikler geliştirdiklerini söyler. Türkiye’yi terk eden görüşmecilerimizin gitmiş oldukları ülkelerin çoğunlukla Kıta Avrupası’nda ya da Kuzey Amerika’da bulunması da kurmak istedikleri bu yeni yaşamın kültürel ve siyasi parametrelerine dair fikir verir nitelikte.
Sayfa 73Kitabı okudu