“Çünkü hikayesinin değil, onun kahramanıydım ve Servet gibiler her yerdeydiler. Kimimizin içinde yaşıyorlardı, kimimizin hayatlarında. Kimimiz onlarla karşılaşmadan gidiyorduk dünyadan, kimimizse esirleri olmadan gidemiyorduk. Kimimiz, hayatımızda olmadıkları halde içimizden çıkarıp da karşılaşıyorduk onlarla, kimimiz ömrümüzce dilimizin altında biriktiriyorduk tükürüğümüzü; hayattayken değil, öldükten sonra tükürebilmek için suratlarına.”
Kitabı hâlâ sindiremiyorum. Arya, Gülce, Aras, Nur hepsine kırgınım. Servetten ise nefret ediyorum. Bilinmeyen saklı kalan, unutulan, bir yerlerde ensest dokunuşla doğurdukları tramvatik hayatlar içindeki çocuklar olduğunu düşündükçe parçalanıyorum. Ve son olarak gökyüzüne, aya her bakışımda Berât ve onun gibi milyonlarca çocuğun hayatlarının nasıl mahvolduğunu hatırlayacağım ve kahrolacağım.
