Marcus Steinweg Gönderileri
Marcus Steinweg kitaplarını, Marcus Steinweg sözleri ve alıntılarını, Marcus Steinweg yazarlarını, Marcus Steinweg yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Düşünmek demek kişinin kendisini içkinliğin yapısındaki yarıklara ve gerçeklik dediğimiz tutarlılığın dokusundaki tutarsızlıkları adaması demektir. Düşünmek, ayağınızın altındaki zemini kaybetmek demektir.
Çocuklarda çağırıcı kendi kendini oluşturmanın normalliğine ait olan davranışlar yetişkinlerde gerileyici narsisizm olarak devam eder: İlgi görmek ve onaylanmak için durmaksızın yaygara koparmak, teatral biçimde kendini merkeze koymak, başkalarının amansızca araçlaştırılması, karar vermede zorlanma, gerçekliğin libidinal reddi, otokrasi, duyarlılık, kendi hislerini hodpesentçe göklere çıkarma, melodramatik beden ezoterizmi, kendini nesneleştirme, masumiyet pathosu, aşırı sulugözlülük. Bunların hepsi, ümitsizce sonsuza dek bir çocuk kalma isteğidir!
Işığın emperyalizmi şeffaflığın diktatörlüğünü üretir[..]
Bir yazarı okumak onunla mutabık olmak demek değildir. Okumak kışkırtıcı belirsizlik riskine girmek demektir. Eğer sadece sevdiklerinizi okursanız, pek de okumaya başlamamışsınız demektir. Okumada, abartılı aşırı yük deneyimi kendisini gösterir. Okuyanlar, kendi dünyalarının tutarsızlığını deneyimlerler.
Nietzsche
"Bazen bir şeyin değeri onunla ne elde edilebileceğinde değil, ona karşılık ne ödediğimizde, bize neye patladığında yatar."
Gerçek, en iyi büyüteçtir. Bakışı görünürden uzaklaştırıp görünmeze yöneltir.
Blaise Pascal
Deux excés: exclure la raison, n'admettre que la raison.
[İki aşırılık: Aklı dışlamak ve yalnızca aklı kabul etmek.]
Düşünmek avlanmak demektir, kavramlarını ve fikirlerini bünyemize katmak için başkalarının izini sürmek demektir. Gösterişçilik, yanlış anlamalar, şiddet ve küstahlık olmadan gerçekleşmez bu. Düşüncenin mümkün olabilmesi için belirli bir kibir gerekir. Yahut en azından, bu varsayımdan uzak durabilecek bir felsefe yoktur. Felsefe tarihi herhangi bir gerekçe ortaya konmadan girişilmiş bir yağmalama tarihi gibidir. Ama haklı olmaya dair bir şey değildir felsefe. Kendine maletme, asimile etme, dönüştürmeye dairdir; Müller'in dediği gibi, şeylerden faydalanmaya dairdir.
Gömülmek geceye. Bazen düşüncelere dalmak için baş eğilir ya, onun gibi tıpkı, düpedüz gömülmüş olmak geceye. Dört bir yanda insanlar uyumaktadır. Ufak bir oyunculuk, masum bir kendini aldatış, sanki evlerde uyumaktadırlar , güvenli yataklarda, güvenli çatılar altında, döşekler üzerinde boylu boyunca uzanmış ya da kıvrılıp büzülmüş, çarşaflar üzerin de, yorganlar altında; gerçekte bir araya gelmişlerdir, o bir vak itler ve sonraları olduğu gibi metruk bir yerde, açıkta bir kampta, sayılamayacak kadar insan, bir ordu, bir kavim, soğuk bir gök altında, soğuk topraklar üzerinde, önce ayakta, şimdi savrulmuş yerlere, alınlar kollara bastırılmış, yüzler yere doğru, sessizce soluyarak. Ve sen uyanık durursun, nöbetçilerden birisindir, yanıbaşındaki çalı çırpı yığınından ya nan bir odun parçasını sallayarak sana en yakın kişiyi bulur sun. Neden uyanıksındır? Birinin nöbette olması gerekiyor işte, denir. Birinin orada olması gerekiyordur.
KafkaKitabı okudu
Evvela, enkaz, düzene sokulmamış malzemeler, kaos vardır.
Herakleitos bunu biliyordu: "En adil evren, gelişigüzelce toplanmış bir çöplük yığınıdır sadece."
İdeolojik olduklarını inkar edenlerdir ideolojik olan.
Tanrının ölmüş olması mutlak bir mimar olmadığı anlamına gelir. Ve felsefeciler hiç de onun yerine geçebilecek münasip adaylar değildir. Tanrının yokluğunun gölgesinde inşa ederler. Yunancadaki aikos kelimesi ev ya da kabir diye tercüme edilebilir. Felsefecilerin evleri aynı zamanda mezar yerleridir.
Ölü tanrılar onlara tıpkı hayaletler gibi musallat olur. Düşünce asla bu hayaletin arşivlenmesinden daha fazlası olmayacaktır.
Platon'un mağarasından Descartes'ın fundamentum inconcussum'una, Heidegger'in "varlığın evi" olarak dil bahsinden Foucault'nun "düşüncenin büyük Platoncu inşası" değinisine kadar, mimari metaforları Batı düşüncesine baştan uca yayılmıştır. Felsefenin evlerinin saraylar olması gerekmez.
Hegel'in sistemleri katedralleri veya gökdelenleri andırır;
Nietzsche'nin aforizma derlemeleri göçebe çadır şehirlerini;
Luhmann'ın sistemler teorisi modelleri devasa ofis komplekslerini - hepsi de boşluğa dikilmiş ve kumun üzerine inşa edilmiştir! Felsefeciler evlerini çölde kurar; yüzen evlermiş gibi gemilere binip okyanusları kat ederler. Daha mütevazı mimariler vardır. Mesela birini saymak gerekirse, Frankfurt Okulu'nun üçüncü kuşağının sıraevleri. Heidegger'in kulübeyi yeğlemesi tevazuyu değil, bir keşiş hayatının pathosunu ifade eder. Bana birinin nasıl inşa ettiğini gösterin, ben de size onun nasıl düşündüğünü söyleyeyim.