Mustafa Başpınar Sözleri ve Alıntıları
Mustafa Başpınar sözleri ve alıntılarını, Mustafa Başpınar kitap alıntılarını, Mustafa Başpınar en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Çünkü insan kendisinin kurdudur."
Hep böyle sürüp gitsin istiyordum hayat. Kendi dünyamda yaşayıp gideyim.
Her şeyin planlandığı gibi gitmesi, sıkıntıların atlatılması ne güzeldi. İnsan gerçekten mutlu olduğunu hissediyordu bu zamanlarda.
İnsan mutlu olduğu ânları da hatırlıyor yaş ilerledikçe. Ancak mahcup olduğu zamanlar nedense yakasını bir türlü bırakmıyor. Başını yastığa koyduğunda, yolda yürürken, bir köşede beklerken, yalnızken gelip rahatsız ediyor kaçıp durduğun duygular. Davetsiz misafirler gibi. Kovamıyorsun. Sonrası malum işte. Çorap söküğü gibi birbiriyle ilgili şeyler sökün ediyor. Çaresiz teslim oluyorsun hatırladıklarına.
Pişmanlıkla, hayıflanarak. Utanarak.
Sayfa 10
Dokunduğum her şey beni yaralıyor.
Sayfa 36 - İz YayıncılıkKitabı okudu
Her şey değişiyor, ben de. Hem ne var ki değişmeyen hayatta?
Sayfa 25 - İz YayıncılıkKitabı okudu
Değişen bir şeyi daha fark ettim o gün: Yıllar geçtikçe konuşacak şeylerimiz azalıyordu.
İnsan mutlu olduğu anları da hatırlıyor yaş ilerledikçe. Ancak mahcup olduğu zamanlar nedense yakasını bir türlü bırakmıyor.
Yalnız ölüm ıssızlaştırmıyormuş demek ki bir evi.
İnsan mutlu olduğu anları da hatırlıyor yaş ilerledikçe. Ancak mahcup olduğu zamanlar nedense yakasını bir türlü bırakmıyor.
"Hayat bu!" dedim içimden. Değer mi kimseyi kırmaya, incitmeye.
İnsan mutlu olduğu anları da hatırlıyor yaş ilerledikçe. Ancak mahçup olduğu zamanlar nedense yakasını bir türlü bırakmıyor.
Ah kardeşim! Ah bu oyunlar yok mu, bu oyunlar. Yirmili yaşımda oynamaya başladığım ve hep tek kişilik süren oyunlar; evcilik oyunları. Öyle de olsa oyun işte. Oyun! Oyunlar uzun sürmez, bilmezsin. Oyunlar uzun sürmez! Ya karanlık basar,anneler çağırır çocukları evlere ya da oyuncak paylaşılmaz kavga çıkar arada.
Ama bizim oyunumuzun uzun sürmeyişi bunlardan değil. Ben sabırsız ve suçlu, sen sabırsız ve masum. Bu oyun ne zaman başladı, ne zaman sona erdi bilmiyorum.
Bazen böyle oluyordum. Ansızın karamsarlığa kapılıyordum. Dünyanın en şanssız insanı sayıyordum kendimi. En mutsuzu.
Şanssızlığımı, mutsuz oluşumu ve yalnızlığımı düşünüyordum. Sorguluyor ve çıkış yolu bulamıyordum. Şimdi olduğu gibi. Masaya geçtim. Günlüğüme bir şeyler karalama niyetindeydim.
Keyifsizim yazdım tek kelime. Yazmak istemediğimi fark ettim. Kapattım günlüğü. Yatağıma oturdum.
Birden sarsıla sarsıla ağlamaya başladım.
En son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum bile.
Niçin ağlıyordum?
Uzaklarda oluşuma mı? Bu iki katlı, sekiz odalı binada tek başıma oluşuma mı? Hicran'ı akşamları göremeyişime mi? Neye? Belki de hepsineydi.
Sayfa 83 - (Yaralarınız İyileşti mi?)
"Hayat bu!" dedim içimden. Değer mi kimseyi kırmaya, incitmeye.