İnsan medeniyet dünyasının lezzetleriyle ne kadar içli dışlı olsa da, arada sırada ilk hali olan dağlarda kırlarda gezme isteğinden bütünüyle vazgeçemiyor.
Bilmem gecenin durumuna hiç dikkat buyurulmuş mudur? Bir kere yeryüzüne o karanlık çöker, bir kere odanın kapısı, penceresi kapanır da yalnızlığın vahşeti düşünceyi ve kalbi istila etti mi dünya ile yokluğun hiç farkı kalmaz.
İnsan her adımını mezardan uzaklaştırmak için atar, yine her adımda mezara bir adım daha yaklaşır. (Nitekim her nefesini hayatını uzatmak için alır. Yine her nefeste hayatından bir nefeslik zaman alır.)
Birbirimizden burada ayrılsak ötede birleşiriz. Bugün ayrılırsak yarın birleşiriz. Ayrı görünürüz, yine buluşuruz. Ayrı sanılırız, daima biriz. Gel, yanıma gel…