Pierre Ancet Gönderileri
Pierre Ancet kitaplarını, Pierre Ancet sözleri ve alıntılarını, Pierre Ancet yazarlarını, Pierre Ancet yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bakış, öteki üzerinde sabitlenmez, sıradan bir fotoğrafa, bir eğlence nesnesine bizim uzun uzun bakmadığımız gibi.
Bakış, başkası huzurunda tahayyül edilmesi mümkün olan şeylerden daha temel bir başkasılığa ilgi duyar.
On sekizinci yüzyılda, insanın evrenselliği sorunuyla entelektüel olarak ilgilenen kişilerde de görülen, artık çağdaş kültürümüzde muadili olmayan
mesafe koyma şekilleri vardı. Aydınlanma düşüncesinin savunucularından bir markiz, diye anlatıyor Gladys Swain, uşağının önünde çıplak banyo yapabiliyordu, "çünkü uşak insan değil"di.
Bedenin ifade boyutuna bakıldığında, yüzün ayrı bir bütün gibi işlediği görülür. Yüz bir bedendeki, kendi anlam ağıyla başka bir beden gibidir, bedenin geri kalanından ayrı tutulabilir. Her yüz, istençdışı da olsa bir ifade yansıtır. Kendisine rağmen, irsi yollardan bir ifade edinemeyecek kadar ucube bir yüz yoktur.
En kötü ucube, bize benzeyendir.
Kendi bedenimde nasıl yönümü buluyor, kollarımı, bacaklarımı, ellerimi, başımı ve gövdemi (parçalar arasındaki bağıntının gerçekliğinin) mutlak bilgi(si) olarak hissediyorsam, aynı şekilde başkasının bedeninde de yönümü bulup orada olan bitenleri hissettiğim izlenimine sahip olabilirim. Ama onun bedenini ancak benimkinden hareketle hissederim. İntropati (empatiEinfühlung) bir gerçeklik olmaktan ziyade bir yanılsamadır. Şayet acı çekiyorsam, çevik adımlarla ilerleyen birinin acıya nasıl katlandığını merak etme eğiliminde olurum. Eğer, sağlıklıyken, felçli birini görürsem, belki de niçin bu durumundan kendini kurtarmak için çaba harcamadığını merak edebilirim (çünkü, bedeninde gördüğüm felci içeriden hissetmem, bu yönde ne
kadar çaba harcarsam harcayayım).
Eğer bir bedeni gördüğümde bir şey hissedersem, başkasına duyduğum merhametten değildir bu, ne de gerçek bir empatidendir (kendini başkasının yerine koyma anlamında). Bu nedenle bu bedenin benim eylemde bulunma hevesime dayattığı
sınırlama arasından acı çekerim. İnteroseptif duyumsamalarım
değişmez, ama imkân alanı sertçe sınırlanmış gibi görünür
Sayfa 79Kitabı okudu
Ucube bedenden bir gölge yayılır, çünkü beni kendi kendime, engellinin aniden gerçeğe dönüştürdüğü fantezinin psişik
mekânına gönderir.21 Bedenin çok sayıdaki imgesinin ötesinde
-bunlar aynı zamanda bireysel duyguları, travma yaratan deneyim leri22 ifade etme yoludur- kimi algılar bu yaşantıları anıştırır ve kendilik imgesinin mahrem alanına ait olan şeyleri ortaya
çıkartırlar. Bu bakımdan ucube ve fiziksel sakatlık görüntüsünden, kendi kaygılarımızı uzaklaştırmak için kaçmaya yelteniriz.
Söz konusu olan, başkasını, değersizleşmiş bir insanlık yansıması olarak reddetme isteğinin ötesinde, onda gördüğüm kendi
değersizleşmiş imgemi, ucubeliğin bana tuttuğu deforme eden
aynada yüzleştiğim bu şekilsiz ikizi de reddetmektir.
Sayfa 42Kitabı okudu
Bu deneyim, düşünüldüğü kadar seyrek değildir ve "ucubelik" fikrinin, kabul edilemez bir karşılaşmanın şiddetini hissettirecek bir figür olarak ortaya çıktığı engelli beden karşısında görece olarak yaygındır. Öte yandan bu kabul edilemezlik durumu
iki bakımdan yakınımızdadır. Toplumun her kesiminde mevcuttur ve her birimiz için mümkündür. Her an, engelli konumuna
gelebiliriz. Başkasına yönelttiğimiz ısrarlı bakışa biz maruz kalabiliriz. O halde, engellinin sakatlığını gördüğümüzde üstümüze çöken sıkıntıda bu yakınlığı görmeyi reddedişin bir izini mi
görmek gerek?
Sayfa 38Kitabı okudu