Beni yoran şeyin ne olduğunu bir türlü bulamıyorum. Kendi içim de ki savaşı sanırım kaybettim. Çok eskiden beri ezbere bildiğim bir şarkının notası kadar huzur verici olan şeyin adını unuttum. Şakironun da dediği gibi me çi dît, me çi nedît. Ben sırtımı kendime dayamaktan iki büklüm oldum. Ama yinede kimseye gel sen taşı yükümü diyemedim. Ben insanların iyi niyetinin bile için de bir kötülük olabileceğini hakında var sayımlar yapıyorum artık. Yavaş yavaş aklımın beni tek ettiğini hissediyorum. İyi değilim. Daha önce hiç olmadığım kadar hemde. Sadece anneme sarılıp ağlamak geliyor içimden. Ama annesi için yaşayan bir kadın bunu yine annesi için yapamaz. Yine tek başımayım. Ve tek başına olmanın vermiş olduğu huzurun yanında yorgunluğu iliklerime kadar yaşıyorum. Ne istediğini çok iyi bilip hiç bir şey yapamamanın vermiş olduğu çaresizlik karşında sadece susuyorum. İyi değilim. Birgün tüm bu olanlar için kendimle yüzleşe bilecek kadar aklı selim olurmuyum bilmiyorum. Ama kendimi kendime ettiklerim için hiç bir zaman affetmeyeceğim. Bunu çok iyi biliyorum.
8. Hikaye Tamamlama Etkinliği
Hikayemiz bu ileti altından yürütülecektir.
Katılımcı sırası ve yorumlar için: #11646309
NigRa
Saat gece yarısını çoktan geçmiş "yarım" diye belirtilen 12.30'u göstermekteydi. Akreple yelkovan iki ayrı uçtaydı, kavuşamayan iki aşık gibi diye düşündü. Sonra aklı yine yarım kavramına kaydı. 24'ün yarısı 12
FİL İLE FARENİN HİKAYESİ
KENDİ KALEMİMDEN.
Ben fil. Milyonlarca filden sadece biri. Atalarımız olan Mamutlardan sonra bizler kaldık dünyada. Düşünün neredeyse arşa değecek belki başımız. Adımlarımla ve ağırlığımla gurur duymuyorum ama bu güç içimde fırtınalar koparıyor, dinginleşiyorum. Güzel bir gün bugün. Timur'dan beri ağaçlarla aramız iyi. 1402 yılından beri
Öyle Günler Gördüm Ki
Öyle günler gördüm ki, aydın gökler kararıp
Bahtım bir bulut gibi üstüme çöker oldu,
Her gözümü yumunca tanıdık yüzler görüp,
Hayaller alev alev beynimi yakar oldu.
Ümitsizlik, gariplik dört tarafımı sarıp
Yüzüm sırıtsa bile, içim yaş döker oldu.
Her sabah ilk ışiklar gözlerimi oyardı,
Uyanan taş duvarlar iniltimi
Gece yazıyorum, düşüncelerim tenha, ruhum kalabalığa gebe. Ağırdır gece yaşamak, her şeyin ağırlığından daha ağır. Mola veremiyorum hiçbir satırda, en yakın duraklarda inemiyorum. Rüyaları
reddedilmiş bir yolcu gibi... Kompartımanda uyuyan bir hüzünbaz.
Sabrım zırhtan güçlü, koruyor varlığımı.
Görünmezliği düşündüm bir an. Gizlenmek, görünmez
