Ruhla bedenin birbirinden ayrılması için ille ölmek gerekmez. İnsan yaşarken de ruhuyla bedeni birbirinden ayrılabilir.
Sayfa 111
“Birini bir zamanlar sevmiş olmak insanın içinde iz bırakıyordu. İnsan o kişiyi artık sevmese bile iz kalan yer acıyordu.”
"Zaman bir çocuktur, sahilde çakıl taşlarıyla oynar."
Sayfa 184Kitabı okuyor
Kitap okumadığım zamanlarda, zamanın korkunç bir şey olduğunu düşünüyorum.
Sayfa 76Kitabı okuyor
Hassiktir dedim, ben yaşamak istiyormuşum meğer.
Sayfa 108
Öyle ya , kim sevişirdi acıları olmasa / kim bakardı uzağa köpekleri saymazsan.
Sayfa 104
"Cesaret, ancak göstermemiz gerektiğinde imkansız olduğunu anladığımız bir erdemdir."
Sayfa 451Kitabı okudu
Hayat böyle inanılmaz bir şey işte.
Bir gün biriyle tanışıyorsun, bir yola giriyorsun, o yol seni başka bir yola götürüyor.
Derken bir bakmışsın ki sen yol açıyorsun birilerine.."
Sayfa 449Kitabı okudu
Ruhumdaki ağrıyı anlatabilecek bir sözcük de yoktu.
Dünyanın hiçbir dilinde yoktu.
Sayfa 425Kitabı okudu
Ölüyorsun baba, nihayet ölüyorsun!
Evet, bir şeyi başkalarına rağmen güzelleştirmeye çalışmak delilikle bir diye düşünmüştüm.
Sayfa 399Kitabı okudu
Sen gittikten sonra da şiir okudum ben. Çok şiir okudum. Çoğu zaman seni anmak için.
Sayfa 57Kitabı okuyor
Ruhla bedenin birbirinden ayrılması için ille ölmek gerekmez insan yaşarken de ruhuyla bedeni birbirinden ayrıla bilir. Ama asıl sorulması gereken soru, ruhla bedenin ölmeden birbirinden ayrılmasının mümkün olup olmadığı değil, bu ikisinin nasıl olup da tekrar birleşe bildiğidir.
Bir şey oluyor. Ruhla beden birbirinden ayrılıyor.
İnsan ölü gibi oluyor, ama ölü değil . Varlık bir süre ruhta yaşamaya devam ediyor ve o an
insan kendine ait olmayan bedenin faaliyetini, sanki ölmüş gibi izleyebiliyor.
Nadiren
Sevginin kesintisiz bir şey olduğuna inanmıyordum.
Sevgi doğuyordu. Sonra bir gün ölüyordu...
Sayfa 18Kitabı okuyor