"Bir yılmışlık var üzerinizde çok açık" dedi kendinden emin bir ifadeyle. "Bu kadar belli miydi bu hâlim?" diye düşündü. Yapmaktan belki başka zaman olsa bir an durmadan kaçacağı şeyleri zorla veyahut istemeye istemeye yapması içinde bir şeyleri kırmıştı. Evet hüzünlüydü. Belki kendi abartıyordu sadece onun üstesinden gelememesinden kaynaklanıyordu. Ama bu böyle değildi çevresindekiler de ondan halliceydi. Derin bir nefes alıp kafasını kaldırdı. Bir bulut olmayı istemek çok mu acınasıydı? İçinde olduğu durumdan ne bir çıkış yolu görebiliyordu ne de içinde bir düzeltme isteği her şey bu kadardı. Yolun sonuna gelmişti belki de... Bu döngüye tekrar girmekten bir adım hatta belki birkaç adım geri duruyordu. Çünkü kendi de yorulmuştu anlatmaktan ve hiçbir çözüm bulunamaması bir yana tekrar ve tekrar anlatmaktan. Bunun yerine anlaşılmamayı tercih ederdi. "Bir şeyim yok. Sen nasıl göründüğüme bakma, iyiyim ben." dedi usulca.
Bir yılmışlıkki bir yılmışlık, sığmıyor kelimelere, cümlelere, satırlara en önemliside yüreğime sığmıyor artık
