Hasretinden Prangalar Eskittim
Seni, anlatabilmek seni.
İyi çocuklara, kahramanlara.
Seni anlatabilmek seni,
Namussuza, halden bilmeze,
Kahpe yalana.
Ard-arda kaç zemheri,
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.
Seni, anlatabilmek seni. İyi çocuklara, kahramanlara. Seni anlatabilmek seni, Namussuza, halden bilmeze, Kahpe yalana. Ard-arda kaç zemheri, Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu. Dışarda gürül-gürül akan bir dünya... Bir ben uyumadım, Kaç leylim bahar, Hasretinden prangalar eskittim. Saçlarına kan gülleri takayım, Bir o yana Bir bu yana... Seni bağırabilsem seni, Dipsiz kuyulara, Akan yıldıza, Bir kibrit çöpüne varana, Okyanusun en ıssız dalgasına Düşmüş bir kibrit çöpüne. Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin, Yitirmiş öpücükleri, Payı yok, apansız inen akşamdan, Bir kadeh, bir cigara, dalıp gidene, Seni anlatabilsem seni... Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır Üşüyorum, kapama gözlerini...
Ahmed Arif
Ve sen gidiyorsun ben sana aşık
Geri dönmene vermeden ışık
Ben kendi kendimle aklım karışık
Her an sensizliğe ağlayacağım
Gezdiğimiz yerler soracak seni
Ayrılığın yükü yoracak beni
Elini tenini kısık sesini
Sen yoksun sadece fecrin bu saatinde Tiryandafilya. Derdim, yokluğun da değil
bilesin; beni yakan, yıkan bu saatte nerede ve kiminle olduğunu bilmek. Yanisi şu ki
yine şairin dediği gibi; bugün Pazar ve ben seni çok özledim.
Her şeyi söyleyip hiçbir şeyi açıklamak istemeyen ben.
Özdek ve karşı-özdek olmak isteyen ben.
Hiçbir şeyi bırakmak, hiçbir şeyi tutmak istemeyen ben, düş ama et, iskelet ama bakış, ben, ve bu yokluğun korkusu, kaymaktaşı, köpük ve aşk.
Yaşamak isteyen ama hayatta kalmak istemeyen ben, meşe ama rüzgar,kitap ama yürek, kârsız ayna.
Bir yanlışlık gibi kendisi olmak isteyen ben.
Ruhunu müziğe bırakmak isteyen ben.
Alain Bosquet
Yokluğun kıyısında duruyoruz
Sönük gözlerimiz, yanık ellerimiz...
Oruç Aruoba
50. yaş
"mutsuz kente mutlu yağmurlar yağıyordu,
aylardan bir deli zemheri,
canım yanarken gözler gördüm sanki yangın yeri.
elveda bedenden bedene yollandığım günlere,
elveda beline sarıldığım güzellere,
elveda memur çocukları gibi zor terk ettiğim kentlere.
gittim ben sonsuzluğa, sorgusuzca gittim,
seni martılara emanet ettim,
ıslak, yorgun, huysuz
Yokluğun cehennemin öbür adıdır,
Üşüyorum kapama gözlerini..
Ahmed Arif