Son 50 sayfaya kadar her şey çok normaldi. Sakince okuyarak ilerliyordum. Nerden bilebilirdim Werther'le bu kadar ozdeşleştiğimi. Son sayfaları okurken gözyaşlarıma engel olamadım. Sonunda da kendimi bırakarak hıçkıra hıçkıra ağladım. Saat gece 04.30 ve ben Wertherin acısını kalbimde hissediyorum.
Üstad'ın yazdığı şiirleri idrak ederek okumanın ne kadar önemli olduğunu fark ettim bu kitapla. Şiirleri okuyup geçmek kolay ama şiirdeki hikmeti bulmak zor. Aramak lazımmış, İhsan Şenocak hoca bunu öğretti bana.