Ya Rabbi aşkın ver bana, Hû diyeyim döne döne
Aşkın ile yana yana, Hû diyeyim döne döne
Çâha düştüm Yusuf gibi, derde düştüm Eyyüb gibi
Ağlayayım Yâkup gibi, Hû diyeyim döne döne
Mevlam koma beni bana, al gönlümü senden yana
Müştâkın olup ben sana, Hû diyeyim döne döne
Seyyid Nizamoğlu kuldur, ister ağlat ister güldür
Aşkın ile gönlüm doldur, Hû diyeyim döne döne
• Sami Yusuf
youtu.be/4ronY7Z-9uE
Ben yürürüm yana yana
Aşk boyadı beni kana
Ne âkilem ne divane
Gel gör beni aşk neyledi
Gâh eserim yeller gibi
yukarıdan bakıldığında nasıl da küçücüktü insanlar. hele ki hak katından, arş-ı âlâ’dan bakıldığında, yaratıcı’nın izzet ve azameti, kudret ve zenginliği karşısında ne kadar da küçük olmalıydılar.
(bkz: yusuf güldür)
(bkz: selahaddin eyyubi aşk-ı kudüs)
‘bu da geçer ya hû’ sözü sanki yeni söylenmiş gibi arzı ve arşı kuşatmıştı. matem rüzgârları tüm mısır’ı çepeçevre sarmış, ölümün sükûtu, sarayın avlusunda bekleşen muhafızları bile lâl etmişti. mükedderdi tüm mısır. zalim vezir şaver’in idamıyla mesrur olan mazlumların sevinçleri kursaklarında kalmıştı. sadece iki ay vezirlik yapan büyük selçuklu emiri, fatımi veziri, islâm mücahidi şirkuh, hakka yürümüş, ömür kitabını hitama erdirmişti.
nevruzun şu güzelim günlerinde, sanki hazan mevsimi düşmüştü kimsesiz çöllere. sarayın avlusuna konulan musalla taşında bekleyen yeşil örtülü tabut, en değişmez hakikati haykırıyordu. ölüm değil miydi zaten gerçek hayat? ölümle başlamaz mıydı sonsuzluk yolculuğu? işte şimdi tabutunun içine boylu boyunca uzanmış yatan şirkuh, yüzüne takılan son tebessüm muştusuyla, o yolculuğa çıkmıştı. terhis olmuştu dünyanın bitmek bilmez meşakkat ve kederinden. ömrünü vakfettiği ebedi dergâha müteveccih, kabrine konulacağı anı, edep içerisinde bekliyordu.
(bkz: yusuf güldür)
(bkz: selahaddin eyyubi aşk-ı kudüs)
pek çok kabahat affedilebilir, pek çok suç bağışlanabilirdi ama söz konusu ihanet olunca, durum bambaşka bir çehreye bürünüyordu. dünyanın hiçbir yerinde, hiçbir medeniyet telakkisi içinde, ihanetin affı ve haine merhamet yoktu. bu, insanın bidayeti kadar eski ve kadim bir gelenekti. bir kere ihanet eden, bir kere nefsine yenilen, fırsat bulduğu her zaman bu kansızlığı gösterebilir, en beklenmedik anda insanı sırtından bıçaklayabilirdi. işte bu yüzden, herkesin tek atımlık bir hakkı vardı.
(bkz: yusuf güldür)
(bkz: selahaddin eyyubi aşk-ı kudüs)