Utanç, bir yarasa gibi yüze yapışır ve alnımızın ortasından kanımızı emmeye başlar.Vücut o kadar zaafa düşer ki,adeta bir posa halini alır.Pespaye ve sefil bir şey olur.Onun için utanmak, kendi kendinden nefret etmenin eşitidir.İnsan şöyle bir anında intihar etmez de ne vakit eder? Zaten, kokmuş, çürümüş gibiyizdir.Biz, ancak toprağın altında yer bulabiliriz.Bizi, ancak toprak paklar.Toprak paklar mı?