Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur

Zülal

Sabitlenmiş gönderi
Yoğun bakım stajımdan bir anı...
Hepimizin; meslek hayatında, âile içinde, arkadaş ortamında yaşadığı bazı acı anılar vardır ki biz o anıları hatırlamak istemeyiz çoğu zaman. Farkında değilizdir o anların bizi biz yaptığından, bize neler kattığından.. Burada benim gibi birçok sağlıkçı, hatta onların yaşadığı çok daha ilginç anıları vardır. Beni; (daha mesleğimin ne olduğunu
Reklam
Biz kalabalık bir aileydik. Altı kardeş güle oynaya eğlenirdik akşamları. Ta ki babam eve gelene kadar. O geldiğinde hepimize bir hâller olurdu. İlk önce eğlence biterdi, sonra derin bir sessizlik... Buna bir türlü anlam veremezdim. Bağırmaz, dövmezdi ama yine de çoğu zaman gereksizce çok çekinirdik kendisinden. Yani onun dünyası ayrıydı, bizimki ayrı.

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör
752 syf.
·
Puan vermedi
·
16 günde okudu
Reklam
... Ama ben onlardan korkuyordum ve onlar beni sevdikçe ben daha da korkuyordum. Hepsinden kaçmak istiyordum.
Başkaları tarafından çok sevildim ama görünüşe göre onları sevme yeteneği bende yoktu. ... Bu yüzden, benim gibi birinin yakın arkadaşının olmaması çok normaldi.
İnsan hayatı karşılıklı olarak kandırılıp hiçbir şeyin farkına varmadan birbirlerini incittiği ve bu tuhaflığın bariz bir şekilde ortada olduğu örneklerle dolu.
Bu "gerçeği" ihtiva edecek bir cümle olmadığı için o yaştayken bile insanlar arasında yaşamayacağımdan şüphelenmeye başlamıştım. Ne başkalarıyla tartışabilir ne de kendimi savunabilirdim. Biri beni eleştirirse ilk düşüncem karşımdakinin tamamen ve bütünüyle haklı olması gerektiğiydi, çok büyük bir hata yapmış olmalıydım, her şey bu kadar basitti işte.
O dönem ailemle birlikte çekildiğimiz fotoğrafa baktığımda herkesin ciddi göründüğünü, yalnızca benim sırıttığımı görüyorum. Bu da benim çocuksu, zavallı soytarılığımın bir örneğiydi.
Reklam
Görünürde her zaman gülümsüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum...
...Hayır, bunu da anlayamıyorum. Düşündükçe daha da anlayamaz hâle geliyorum ve kendimi, yalnızca benim tamamen farklı olduğum şeklindeki korkunç, rahatsız edici düşüncenin saldırısına uğramış buluyorum. İnsanlarla genelde konuşamam bile. Neyi nasıl söylemem gerektiğini de hiç bilmiyorum.
İnsanlar yemek için yaşıyor sözünü duymuş olsam da para için yaşadıklarına dair bir şey duyduğumu hatırlamıyorum.
Duamız şudur: Ey Allahım! Kur'ân'ı kalbimizin baharı, göğsümüzün ve gönlümüzün nûru kıl. Ve O'nu bütün hüzün ve kederlerimizin atılmasına, tüm dert ve sıkıntılarımızın giderilmesine vesile kıl. Âmin!
Sayfa 209Kitabı okudu
335 öğeden 1 ile 15 arasındakiler gösteriliyor.