Eski ve yırtık ve pis iğrenç bir elbiseyi üstümden atar gibi bu hayattan ayrılmak, çıkmak istiyorum.
-Para mara... boş lâf! Saadet başka şey...
Kendi kendini aldatmak, başkalarını kandırmak kadar basit değildir.
Okur Takip Önerileri
Umudumun hayreti beni utancımdan öldürebilir.
Bizde medeniyet fikri, bir kültür meselesi olarak anlaşılmaz.
Ah, insanlar niçin her şeyi anlayamıyorlar? Beş dakika, on dakika, yarım saat kendilerin unutsalar, kendilerini karşılarındakinin yerine koysalar, tam onun gibi-fakat hiç eksiksiz ve tam- onun gibi duysalar, her şey ne kadar yerli yerinde olacak. Hayır! İlla ki zıddiyetler, öfkeler, yanlış anlaşmalar, kıskançlıklar, inatlar, şüpheler, halim olmak arzuları..
Bütün o evler ve insanlar bir daha gelmemek üzere gitmişlerdi.
Niçin, sen artık dünkü sen değilsin? Niçin, biz bugün ikimiz de kıymetli bir şey kaybetmiş gibiyiz? Niçin bugün düne benzemiyor? Niçin dünkü gibi rahat adımlar atamıyorsun? Niçin böyle oldun?
Belki, diye düşündü. Bütün dünya hilekâr. Belki de ben şanssız biriyim
Uzun sürüyor uykunun gelip, beni bana unutturması..
Birbirimizden hep uzağız. Her gece birlikteymiş gibi yatıyoruz. Hep birlikte olmak istiyor gibi yatıyoruz.
Sanki bir eşyayım. Konuşup, fısıldaşıp, istedikleri yere koyuyorlar beni.
Onların dünyasında iniş çıkışlar bu denli büyük değil. Onların dünyasında coşku delilik derecesine varmıyor. Onların dünyasında bunalım ölüm korkusuna, belki de ölüm isteğine dönüşmüyor... Duygusal coşkular yemek gibi beslemiyor onları. Onlar işlerine inanmış. Onlar "başkaldırmayı" savunurken, belli bir düzenin akışındaki yerlerini korumaya çalışıyorlar. Onlar, dolmuşa biner gibi evlenip, iner gibi boşanmıyor.
Geceleri anneme sokulunca hem soğuktan korunuyorum, hem de yalnızlıktan.
Bu sevgide tüm sevgilerim, sevebilme gücüm var. Gelecekteki sevgileri de yaşar gibiyim. Geçmiştekileri de.