Garip şeydir insanoğlu. Elindeki tüm imkanlara rağmen daha iyisi, daha fazlasını elde etme ihtimaline kayıtsız kalamayan, çoğu zaman arzularını elindekilere yeğleyen bir varlıktır. Birgün kocaman bir maddi zenginliğe ulaşma olasılığı uğruna ruhunu öldürmek pahasına asıl zenginliğini görmeyen, o zenginliği arkasında bırakan, bir yaşamı değil sadece, yaşamı kendi yaşamına bağlı olan başka yaşamları da hiçe sayan bir varlık...
Yaban Muzu... meyve vermeyen muz ağacı. Kitabı okuduğunuzda kitaba verilen bu ad tam olarak anlam bulmaya başlayacak. Daha acı olan ise yazarın da başta belirttiği gibi o kadar hayatın içinden ki her hikâye. Dönüp bir bakalım etrafımıza (dünya artık etrafımızda!)
Ben birçok yaban muzu hikâyesi görüyorum. Birgün meyve verecek inancıyla tarihin paslı raflarına karışıp sönen yüzlerce yaşam. Ruhları ölen, insanlığı ölen...
Sahi; ruhunu, insanlığını, masumiyetini öldürene ne denir? Katil, bir bedenin kalp atışlarını sessizliğe gömen midir illa ?
Öte yandan tüm yitirilenlerin yanında kazanılan şeyler de vardır elbet. Kazanılanlarla yitirilenler birbirine bedel midir? Hangisi hangisine üstün gelir ya da bir üstünlükten söz edilebilir mi? Herkesin farklı bir cevabı olabilir pek tabii. Peki insan her zaman içindeki çağrıya kulak vermeli midir ? Ya tuzaklara yol olan çağrılar işitiyorsak..?
Bir kitabı okuduktan sonra içimde uyandırdığı duyguları, düşünceleri dökerim muhakkak.
Her okurda farklı şeyler peyda olacak, her okur kendinden bir şeyler bulacaktır.
