"Mən, sən, o və telefon" Anar yaradıcılığından oxuduğum ilk hekayə oldu. Maraqlı süjeti, hadisələrin reallığa yaxınlığı səhifələri lap tez bitirtdirdi. Düzdür, indi heç kim telefon butkasından rastgələ nömrələr yığıb zəng etmir, amma onun yerinə sosial şəbəkələrdəki hesablar var. Heç tanımadığımız insanların sosial şəbəkələri... Bu danışığın məhrəmliyi və doğmalığı.
Digər yandan Seymurun xarakteri, qəribəlikləri də göz önündə qalır. Siyasət işlətməyi bacarmayıb, olanı olduğu kimi deməsi, bundan vicdan əzabı çəkməsi və s.
Hekayənin digər bir nəticəsi də dostluqların ailə ilə müqayisəsidir zənnimcə. Nə qədər möhkəm dostluq olsa da, bir yerdən sonra özünü nələrləsə dəyişir. Necə ki, Seymurun, Kamalın, Muradın, Rasimin dostluqları kimi... Və onlar arasında bəzən bir cihazın bizə doğmalaşdırdığı dostlarımız daha sadiq, daha etibarlı edirmiş.
