Cânım Melisa Kesmez... Her defasında beni bu kadar etkilemeyi, bilmediğim ya da anlam veremediğim duyguların içine hapsetmeyi nasıl bu kadar güzel ve bu denli naif yapabiliyorsun ? Her kelimen, satırın o kadar ben, o kadar duygularım ki; şaşırmaktan ziyâde keyif alıp: "şimdi ne şekilde hislerimi ele geçirecek acaba?" diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Duyguları iliklerime kadar gerçek hissettirmene, uzun ya da kısa olması fark etmeyen derin cümlelerine her seferinde yine yeniden hayran oluyorum. Ve çok kızıyorum. Neden bu kadar kısa olduklarına, bu edebî hazzın niye bu kadar kısa sürdüğüne (etkisi çok üzüm sürse de.)
Her biri kendi hayatının içinde yarım kalan bir çekirdek ailenin üyelerinin yaşamına dahil oluyoruz bu eserle. Annelik ve kendi yaşamı arasında sıkışıp kalan Nergis'i, baba olmak için doğmuş ve bir kız babası nasıl olunur'un örneği Mehmet'i ve annesinin hayatında fazlalık, babasının hayatının tamamı olan; kendi yaşamını da bu eksiklikler üzere kurmaya çalışan Elif'i okuyoruz. Ve onların hayatlarına dokunmuş, bir uğrayıp geçmiş kişileri.
Ailenin her ferdi biraz yarım, eksik. Yan yana gelip tamamlanmak da hem imkansız hem gereksiz. Ağır aksak giden hayatları şiir gibi işleyen bir hikâyecikler birleşimi olmuş. Okuyun, okutturun ve Melisa Kesmez'i hayatınıza dahil edin. ️
