Fakat sonuçta düşüncelerin de, ne kadar herhangi bir özden yoksunmuş gibi görünürlerse görünsünler, bir destek noktasına ihtiyaçları vardır, aksi taktirde dönmeye ve anlamsız bir biçimde kendi etraflarında çember çizmeye başlarlar; onlar da hiçliğe dayanamazlar. İnsan bir şey bekliyordu ve hiçbir şey olmuyordu. İnsan bekliyor, bekliyor, bekliyordu ve hiçbir şey olmuyordu. İnsan tekrar tekrar bekliyordu. Hiçbir şey olmuyordu. İnsan bekliyor, bekliyor, bekliyordu, düşünüyor, düşünüyordu,şakakları ağrımaya başlayana kadar düşünüyordu. Hiçbir şey olmuyordu. İnsan yalnız kalıyordu. Yalnız. Yalnız.
"Bir çember kurup adaya yayılacağız..."
"Adanın bu ucundan ilerleyeceğiz..."
"Seni buluncaya kadar."
“Biz tekil kişiler olarak, ruh olarak, birer birer yaşarız.
Kişi, tek bir kişi olarak. Ortaklık, umut edebileceğimiz en iyi şeydir.
Ve ortaklık çoğu kişi için dokunmak demektir: elinizin bir başkasının eline dokunuşu, birlikte yapılan iş, birlikte çekilen kızak, birlikte edilen dans, beraber dünyaya getirilen çocuk.
Biz sadece tek bir vücuda ve iki ele sahibiz.
Bir çember oluşturabiliriz, ama bir çember olamayız.
Çember, gerçek toplum, tekil vücutlardan ve tekil ruhlardan oluşur.
Aksi halde, tam anlamıyla oluşamaz.”
Bambaşka hikayelerden damıtılmış iki ayrı yarım birbirine kavuştuğunda, çember tamamlandı.Biliyordu zaten. Hiç şüphe etmemişti birken iki olanın, ikiyken sıfır olabileceğinden..
Dün,
hayat çemberinde düzensizce ürpererek
dalgalanan bir zerre olduğumu hayal ettim.
Oysa bugün,
kesinlikle biliyorum ki,
çember benim
ve hayat
bütünüyle düzenli zerreler halinde
benim içimde hareket ediyor.
Halil Cibran