İnsan yanınızı aç bırakmayın, besleyin…!
Vitamin eksikliği diyoruz vitamin alıyoruz.
Ya insani değer eksikliklerimiz için ne yapıyoruz?
Mesela, bende tevazu, hoşgörü, empati eksikliği var deyip çare arayan var mı?
Merhamet eksikliği var, neden ben vicdanlı birisi değilim diye doktora giden var mı?
Hiç doktor kapısı çaldınız mı, neden aşırı kibirliyim diye?
.
mesela,
-İnsan kinlendikçe, kibirlendikçe kirlenir.-
.
-İnsan yanınızı aç bırakmayın, besleyin.-
Bedeni beslemek kadar ruhu da vicdanı da beslemek gerekir
-Ömrümün yarısını insan olmak için,
diğer yarısını da insan kalmak için harcadım.-
Günde bir saat kitap okumak ortalama 40 sayfadan haftada 280 sayfalık bir kitap eder, yılda 280 sayfalık 52 kitap...
Yirmi dört saatin birini okumaya ayırman, düşünce biçimini, kendini ifade etme şeklini, dünyaya bakış açını derinlemesine etkiler. Farklı dünyalar yaşamayı, farklı insanların gözünden hayata bakmayı öğrenirsin.
Mükemmel bir insan olamazsın ama düşünen, hayal kuran, empati becerisi gelişmiş, kendini dinletmeyi başarabilen bir insan olursun.
Değmez mi?
#elmalıdavası
Arkadaşlar dünden beri yani haberi okuduğum ve iğrenç resimleri gördüğümden beri düşünüyorum.Hastalıklı zihinlerle, kişilerle ilgili, insanlara zarar veren kişilerle ilgili özellikle bu konunun zirvesi malumunuz seri katillerdir çok fazla kitaplar okudum ve belgeseller izledim.Tek bir ortak paydada buluşuyor tüm bu yaşananlar: Hastalıklı
Kendi kalemimden.. " Yorum sizin "
Kış uykusundan uyanmanın çok meşşakatli olduğunu bildigimiz ve hele ki alacakaranlık sabahlarını aratmayan bu zorlu süreçlerde uykumuzu bölüp sabahın erken saatlerinde hayat mücadelesi uğruna verdiğimiz bunca çabayı sarf ettiğimiz, vakit geçirdiğimiz ortak alana varıncaya dek nekadar emek harcadığımızın herkes eminim ki çok farkında
Onun için bu zorlu süreci göz ardı etmeyip empati kurun, konuşurken sözcüklerinizi itina ile seçin. Düşünmeden kurduğunuz her cümle o insanın duygularının tek hamlede alt üst olabileceğini unutmayalım...✍️
Zeynep ÖNER
Başka birini utandırmamak için bir şeyi görmemiş gibi davranmak...
"Bu çok az kişinin bildiği bir empati seviyesi"
Yenidoğan Nöbet Günlüğü
Gece yarısı sessizlik, hastanenin neonatal yoğun bakım ünitesinde bir kenara çekilmiş bir masada oturuyorum. Etrafım, hayata yeni başlangıç yapan minik canlıların soluk alışlarını destekleyen makinaların hafif uğultusu ile dolu. Pediatri asistanı olarak, gece boyunca bu yeni doğan bebeklerin her birinin hayatını desteklemekle görevliyim. Kitaplar yazan biri olarak da, bu deneyimler bana ilham veriyor; her bebek, henüz anlatılmamış bir hikayeye sahip.
Nöbetim, düzenli kontrollerle başlıyor; her bir bebeğin vital bulgularını, IV hatlarını ve solunum cihazlarının ayarlarını kontrol ediyorum. Her şey yolunda mı, bir problem var mı diye gözden geçiriyorum. Zaman zaman, bir bebeğin durumunda ani bir değişiklik oluyor, bu da hızlı ve kararlı bir müdahale gerektiriyor. Bu anlar, hem zorlayıcı hem de öğretici olabiliyor. Her müdahale, bana hem tıbbi becerilerimi hem de insan olarak empati yeteneğimi geliştirme fırsatı sunuyor.
Gece ilerledikçe, sessizlik ve yoğunluk arasındaki bu döngü devam ediyor. Her serbest anımda, gözlemlerimi, düşüncelerimi ve hissettiklerimi bir kenara not alıyorum. Bu notlar, daha sonra yazacağım kitaplara esin kaynağı olacak. Yoğun bakım ünitesinde geçirilen her an, insan yaşamının ne kadar kırılgan ve aynı zamanda ne kadar dirençli olduğunu hatırlatıyor.
Sabaha karşı, yeni bir günün ilk ışıklarıyla birlikte, nöbetim sona eriyor. Yorgun ama bir o kadar da dolu hissediyorum. Hastaneden ayrılırken, gözümde canlanan hikayeler, yazılacak kitaplar ve mesleğimin sunduğu zorluklar ve ödüller üzerine düşünüyorum. Yenidoğan yoğun bakım ünitesinde bir gece daha, hem bir doktor hem de bir yazar olarak beni daha da ileriye taşıdı.
