Ilk defa Bilge Karasu okudum. Okunmasi zor bir yazar,alt metinde cok farkli seyler anlatılıyor. Imgelerin prensi 14 tane öyküden oluşan bu kitapta büyüklere masallar anlatılıyor. Her bir öykü birine ithaf edilmiş. Kimi zaman bir kirpi gözünden hayata bakıyoruz, kimi zaman da bir yengeç olmaya çalışıyoruz. Yağmurun hayatımızdaki izleri yada güneşi hiç göremesek renkler ne olurdu...cambaz olup,geçmişimizle yuzlesiyoruz,ipin ucunda.. kapalı anlatımların altında çok şeyle yüzleşiyoruz aslında. Herbirimizin yüreğine farklı cümlelerle dokunuyor. Çok usta bir dili ve üslubu var,Türkçeyi muhteşem kullaniyor,yeni ve cok cici kelimelerde turetiyor kitabinda. Ben diger kitaplarini da aldim. Biraz otekilestirilmis,zamaninda ve zamanimizda pek sevilmemis ama bilen de kıymetini iyi biliyor. Ruhu şad olsun . Iyi ki yazmış, bizlere bırakmış dedirten türden. .
.
.
yaşamın artığından eksiğinden çok, çeşitleri var. herkes elinden geldiği ölçüde yaşar. nedir zaten yaşamak dediğin?
.
.
garip değil mi yaşamımızı nasıl kurduğumuz? bir iplik parçası, bir çivi, bir mantar, bir kâğıt, bir paçavra, biraz toz, birkaç hiç… bir araya gelir bunlar, adı “bir yaşam” olur.
.
Göçmüş Kediler Bahçesi yle başlıyor ,3 sayfa. Nasıl yani bittimi derken bir masal karşılıyor sizi sonra,13 masalın arasına serpiştirilmiş bölüm bölüm devam eden bir hikâye anlatısı aslında 
