Dünyayı gezme ve yeni yerler görme isteği ve bunların verdiği heyecan yazarı yerinde durduramaz. Önüne çıkan her fırsatı değerlendirir ve maviliklere doğru yelken açar. İlk önce mini mini insanların olduğu bir ülkede soluğu alır. Burada dev olmanın verdiği farklılıkla ortama uyum sağlamaya, bu farklı kültürü benimsemeye, bulunduğu ortamın bir parçası olmaya gayret eder. Ta ki uyum sağlayamayıp gideceği gün gelene kadar.
İkinci durağı tam tersi bir konuma düşmesine vesile olur. Bu kez devlerin olduğu bir ülkede cüce olmanın verdiği farklılıkla mücadelesine devam eder.
Üçüncü durak uçan bir adadır. Alt tarafta yaşayanlarla üst tarafta yaşayanların mücadelesine tanık olur. Elinden geldiği kadarıyla bu kültür hakkında bilgi sahibi olur.
Son durak daha da gariptir. Atların insan pozisyonunda, insanların hayvan, yabani olduğu bir ülkeye düşer. Erdemi, doğruluğu, dürüstlüğü burada fazlasıyla görür. Kendi türüne karşı tiksinti duymaya başlar.
Geçen ay Robinson Crusoe okumuş; Avrupalı beyaz olmayı medeniyetle eşleyen ve geri kalan tüm ırkları vahşi, yamyam ve barbar olarak tanımlayan kibirli görüşlerinden rahatsız olmuştum. Jonathan Swift ise tam tersini yapıyor. İnsan ırkının en iğrenç yönlerini, medeni denilen ülkedeki toplumsal ve idari yozlaşmayı, herhangi bir yargı problemi yaşamayacağı şekilde öyle başarılı hicvetmiş ki tadına doyamadım.
