Kitabın doyuruculuğu, akıcılığı bir kenara, insan ne ile yaşar sahi dedirtiyor insana.
Dün gece de dedim, insan ne ile yaşar sahi?
Sevgi ile mi?
Nefes ile mi?
Güç ile mi?
Nedir kaynağı?
İyi ki 'ler ve keşke'ler arasında dönüp duran, bir o tarafa bir bu tarafa çarpan bir küçük kütle gibi insan yaşarken.
Küçücük kütle.
İyi ki ve keşke kocaman birer dünya.
İnsan küçücük bir kütle.
Çarpa çarpa akıllanıyor mu?
Ölmeden bu döngü bitmediğine göre asla akıllanamıyor mu bilmiyorum.
Ne ile yaşar insan?
Nedir onu bu çarpmalar için ayakta tutan.
İyi ki dedirtecek sevgi mi, keşke dedirtmeyecek Sevgi mi?
Sevmek mi gerçekten?
Tolstoy'a katılıyorum, insan, sevgi ile yaşar.
Kötüyü veya iyiyi sevebilir. Ona göre yolu değişebilir ama neyi severse öyle yaşar. Sevgiyle yaşar. Hepsi seçmek ile, seçmek de sevmek ,sevilmek ve güven ile başlar.
