Özgürüm Ama Mecburiyet Var
Leyla NeyziÖzgürüm Ama Mecburiyet Var Gönderileri
Özgürüm Ama Mecburiyet Var kitaplarını, Özgürüm Ama Mecburiyet Var sözleri ve alıntılarını, Özgürüm Ama Mecburiyet Var yazarlarını, Özgürüm Ama Mecburiyet Var yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Çocukluğumu hatırladığım zaman direkt mutsuz oluyorum. Tek kelimeyle. Mutlu olamıyorum. Sadece kamyon çizdim toprakta, ilkokulda resim çizdim. Başka da yok. Çünkü çok çok şey kaybettim.
Sayfa 38 - iletişim yayınlarıKitabı okudu
Demokrasi ve insan haklarına saygı duyan bir toplumda yaşamak, kendimizden farklı birey ve toplulukların deneyimlerini merak etmeyi, onlara kulak vermeyi ve hissetmeyi gerektiriyor her şeyden önce.
Sayfa 231Kitabı okudu
Türkiye’nin aydınları, entellektüelleri, öğretim görevlileri falan filanlar… Neredeydiniz? Önce ben size soruyorum. Neredeydiniz yani? Biz mesela acıları yaşarken, bizim her gün on-on beş, günde yani şehir merkezinde ölüm bahsettiğimiz şimdiki hükümetlere, devletlere, o zaman neredeydiniz yani?
Sayfa 200Kitabı okudu
Avukat olmak istiyordum bu haksızlıklara karşı gelebilmek için. Avukat olmak dışında bir seçeneğimiz yok diyordum. Hatırlıyorum o dönemde yapılan bir değişiklik vardı. Avukatlar hakimin kendilerini susturması durumunda karşı koyamıyorlardı. Dikkatimi çekmişti. Kendinizi savunamıycağınız bir noktada başkasını savunamazsınız. Ve gerçekten düşünsenize yani müvekkilinizi savunmanız gereken noktada kendinizi savunamıyorsunuz. Hakim değil müvekkilinizi, sizi mahkemeden kovabilir, o zaman vazgeçmiştim.
Sayfa 98Kitabı okudu
Hayatın bir planı kaldırabilecek kadar tekdüze olduğuna inanmıyorum.
Sayfa 96Kitabı okudu
Dönem çok politikti. Ve liselerden başlıyordu her şey. Beni biraz izole ettiler. Biraz steril yaşadım ben. Ailem, aman bir şey olmasın diye beni özel okula gönderdi. Apolitik bir ortam, çünkü konuşulan mevzular çok light çok sade oluyor. Yani garip değil mi, bu çok politize olmuş insanlar genelde çok politik yetiştirme taraftarı oluyorlar. Mesela benim sınıfımda babası öldürülmüş çocuklar da vardı, babası faili meçhule kurban gitmiş çocuk da vardı. Madem sen öylesin ben böyleyim benim çocuğum böyle olmasın zihniyeti. Ben o acıyı yaşadım, çocuğum yaşamasın. Bilemiyorum ama sonuçta başkalarının çocuklarını bu işlere karıştırdıkları için söylüyorum, neden kendi çocuklarını izole ediyorlar? Yani bütün hepsi paranın icadından başlıyor bence. İnsanların parası olunca daha korkak oluyorlar galiba. Oradaki insanlarda kaybetmekten korkan kişilerin çocukları oldukları için böyle çok sterildi.
Sayfa 94Kitabı okudu
"Benim ilk anım şu. Beni okula götürürken babamla ablam kolumu çekiyordu böyle. Gitmek istemiyorum. Şimdi bizde 'bir' demek 'kuyu' demek. Türkçede de bir zaten biliyorsunuz. Ben ne bileyim. Bir'e götürüyorlar. Sen bir'e gideceksin. Kuyuya atacaklar zannediyorum. Yabancı bir dil, ben ne bileyim. Bir'e gittik, sınıf. Öyle başladı okul hayatım ...."
Sayfa 78 - Diyarbakırlı Nasır'ın okula başlama anısıKitabı okudu
"Düşman, hikayesini duymadığın kişidir."
*Zizek
"Çocukluğumla ilgili pek fazla şey hatırlamam. Sonra nedenini sorgulamaya başladım. Gittim bir dönem köye. Köyde yaşadığımız ev yok artık. Yıkılmış. Üzerine toprak gelmiş. Doğduğumuz evin yok olması, anılarınızın da yok olması anlamına geliyor. Bir şekilde anılarım da yok oldu hissine kapıldım. Doğduğum evin yıkılmasıyla birlikte anılarımın da toprağın altına gittiğini. O yüzden çocuklukla ilgili çok fazla hatırlamadım. Belki başkalarının anlattıkları benim kafamda yer eden. Artık yaşamışım gibi olan şeyler."
Sayfa 42Kitabı okudu
Sınıf öğretmeni Ali'nin Diyarbakırlı çocuklarla ilgili düşüncesi
"Tabii çocuklar köyü hatırlamıyorlar, ama ebeveynlerinin anlattıkları hikayeleri sanki başlarından geçmiş gibi yaşıyorlar. İnsan, hikâyesiz yaşayamaz. Onların da anlatacak hikayesi oluyor. Ve bu çocuklar o hikâyelerle kendilerini özdeşleştiriyorlar ve o hikâyelerle kendilerini var ediyorlar."
Sayfa 22Kitabı okudu