Veba, 1940’lı yıllarda Cezayir’in Oran kentini hapseden ve kentin insanlarının hem acılar içinde ölüp hem de buna karşı gösterdiği direnişin hikayesidir. Kitapta, bu felaket karşısında insanların zavallı oluşu, ölüm karşısındaki çaresizliği ve yazgıya karşı bir başkaldırının ortaya koyuluşu anlatılıyor. Okurken elbette ki kovidin ülkemizi sardığı ve evlere tıkandığımız dönemler aklıma geldi. Aynı zamanda ilk başlarda ufak sayıdaki ölümlerin, giderek çığ gibi büyüyen ceset yığınlarına dönüşünü anımsadım. Kovidin bir hastalığın vücudu sarması gibi ülkemizi sarıp günden güne bizden aldıklarını, bu uğurda vefat eden doktorlarımızı, küçücük ellerin daha büyüyemeden annesinden kopuşunu, genç yaşlı demeden ölüm hortumuna çekilişini, bazı alışkanlıklarımızdan mecburi şekilde vazgeçişimizi, aynı zamanda çıkarları uğruna halkın sağlığını tehlikeye atan akıl yoksunu bazı insanlarımızı da hatırladım. Doktor Rieux’un umutsuzluğa alışmanın umutsuzluktan beter olduğunu düşünmesi de beni derinden yaraladı. Gerçekten bir insanın elinden umudu alınırsa hiçbir şeyin kalmayacağını gördüm. Ama insanın başına gelen şey kendi eliyledir diyorum ve Mehmet Akif Ersoy’un dizelerini buraya bırakıyorum:
“Geçmişten adam hisse kaparmış… Ne masal şey!
Beş bin senelik kıssa yarım hisse mi verdi?
“Tarih” i “Tekerrür” diye tarif ediyorlar;
Hiç ibret alınsaydı, tekerrür mü ederdi?”
Veba 
Nedret Tanyolaç Öztokat 
Oktay Akbal
