Kitapla ilgili çok güzel incelemeler okudum, ben de çok beğendiğim bu kitabı okurken hissettiklerimi anlatmak istedim.
"Ben, içi öfkeyle dolu, hasta ve çekilmez bir adamım" cümlesi ile başlayan yazar, satır aralarında öfke dolu olmasının sebebini okuyucuya çıtlatıyor. Gerçekte, zorba bir babanın elinde heba olan çocukluğunun, onun sevgisiz, her şeye öfkeli, içine konuşan bir birey olmasına neden olduğunu görüyoruz. İçine konuşmaktadır, çünkü yazdıklarını bile yayınlanması için değil kendisi için tuttuğu notlar olduğunu inandırmaya çalışmış bizlere.
Felsefik başlayıp romanlaşan bir akışı var. İlk bölümler daha çok kendi ile ilgili itirafları içeren monologlar şeklinde. Sonraki bölümlerde eski arkadaşlarına kendine ispatlama, onlarla hesaplaşma çabalarını görüyoruz. Yazar, kendi yer altında, kendi yarattığı kin ve nefreti içine akıta akıta yaşamını nasıl perişan ettiğini ve bunu biz okuyucuların hoş karşılamayacağını da itiraf ediyor. Hala okumamış olanlara şiddetle tavsiye ediyorum. Beğeneceğize iki kere ikinin dört ettiği gibi eminim.
Kendi yeraltımıza ışık olması dileğiyle, iyi okumalar...
Fyodor Dostoyevski külliyatı kronolojik okuma maratonumun 11. kitabı olan 
Yeraltından Notlar’ı iki gün önce bitirdim. Ama ben mi kitabı bitirdim
