"Bazı günler holdeki saatin tiktaklarını dinliyorum. Ve beni bekleyen bütün o saniyeleri, dakikaları, saatleri, günleri, haftaları, ayları, yılları düşünüyorum. Onlarsız geçecek olan onca zamanı. O zaman, nefes alamıyorum; sanki biri kalbimin üzerinde tepiniyor, Leyla. Elim ayağım tutmaz olmuyor. Öyle bitap düşüyorum ki, bir yere yığılıp kalmak istiyorum."
Sayfa 146Kitabı okudu
10 sene önce bu senelerimin hayalini bambaşka düşünüp, yıkıntılarımın arasında o hayallere tutunup nefes alıyordum. şimdi ise yine bir on senenin hayalini kurarak oraya tutunuyorum. yalancı yarınlara tutuna tutuna yaşlanıyoruz.
“Doğduğumuz andan itibaren ölmeye başlıyoruz, oysa yalnızca sürecin sonuna geldiğimizde öldüğümüzü hissediyoruz ve bu son bazen inanılmaz uzun bir zaman alıyor. Ölüm dediğimiz şey, yaşam boyu devam eden bir sürecin son parçasından başka bir şey değil. Ancak sonunda kendimizi ölümden uzak tutmak istiyor, faturayı ödemekten kaçınıyoruz.”
kadere sitem
Sesi odayı doldurdu. "Baba, bana içini doldurmam için çok büyük ayakkabılar bıraktın." Öfkeyle kendine acıma duygusunu uzaklaştırarak derin bir nefes aldı. Caladan için, Yaşlı Dük'ün anısı için elinden gelenin en iyisini yapmalıydı, daha azını değil.
Sayfa 590 - İthaki yayınları, Dük Leto AtreidesKitabı okuyor
yanindayken nefes alabiliyormusum birtek her nefes alisverisimde aklima gelme cocuk.
Ölüm çok huzurlu olabilirdi. Kendi cennetim. Kulağa hoş gelmiyor mu? Zaten nefes almak abartılan bir şeydi.
Sayfa 49 - Yabancı Yayınları, OliveKitabı okudu
Ümit Yaşar Oğuzcan-Bir Gün Anlarsın
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın
Onun unutamadığın hayali
Sigaradan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu
Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin
Gün gel
Nefesi içeri alınca "hu" demiş oluyoruz, nefes dışarı verince yine "hu" demiş oluyoruz. Nefes alıp vermekle Allahu Teâlâ'nın ismini okumuş oluyoruz. Nefes almadan yaşamak yok. Bütün dünyayı sana verseler. Beş dakika nefes almadan duramızsın. Nefes alıp vermekle hazır, ismini okumuş oluyoruz, kendinide hatırlayalım. Hu'nun kendisiyle bedenlerimiz diri, manası ile ruhlarımız diri oluyor. Biz hazır ismini okumuş iken mânâsını da duşünürsek hayvanlardan hatta bir çok insanlardan farkımız olur. Bu nimet, nerede bulunur!
-Mahmud Ustaosmanoğlu (k.s) / Efendi Hazretlerimizin Sohbetleri 4
Sayfa 372Kitabı okuyor
Umutsuzluk ve kızgınlık içinde,
Düşünürken uzunca duvara bakarım,
Gözlerim dağın ucundaki kararan turunculuğa takılır,
Derin nefes alır, kesik kesik veririm.
Bir gülümseme,
Olsun benim olsun başka birinin sebep olduğu,
Küçük anılar bile değerlidir o zaman
Unutulur elbet her şehir ve her insan
Aldığımız hiçbir nefes bile içimizde kalmıyor, inan
Kelimeler gelmiyor dilime, konuşamıyorum ama içim haykırıyor yanlış yaptıklarını. Anlatamıyorum, ağlıyorum ve kalbim buz tutarken eriyor. Beni ağladığım, güçsüz olduğum için suçluyorlar ancak bilmiyorlar mı, ben böyleyim. Güçsüz değilim, sadece kaybetmekten korkuyorum ve kuru nehirden gelen damlalar yanaklarımdan süzülüyor.
Beni anlamıyorlar.
Değer verdiğim şeyleri kaybettiğimde dünyamın kül olup seller içinde kaldığını, mezar taşlarının yerlerinden ayrılıp beni aramaya çıktıklarını bilmiyorlar. İçimdeki kıyametin soğukluğunu ve sıcaklığını bilmiyorlar. Aslında hiçbir şey bilmiyorlar.
Kalbimin bana değil, ölü birine ait olduğunu bile bilemeyecek kadar benden uzaklar ancak aslında öyle değil, değil mi?
Ağlıyorum çünkü yangını söndürüp o küçük, ağlayan çocuğu kurtarmam lazım. Onu o dünyadan çıkartıp nefes almasını sağlamam gerekiyor yoksa aldığı her nefes onun ciğerlerine batacak, canını yakacaktır.
Onu kurtarmam gerekiyor.