Gün İzleri; 78 sayfa, 31 öyküden oluşan öykü kitabı. 2005 ila 2014 yılları arasında yazılmış öyküleri, yazarımız Gün İzleri başlığı altında toplayıp, kitap haline getirmiş.
Herkes bir şeye mecbur. Kimisi omzundaki bilgisayara, kimisi çöp kamyonuna, kimisi kitaplara, makalelere, kimisi sanatına, kimisi de kocaman bir cama.
Az ileride iki karganın sokak gösterisi başlıyor, seke seke bir ekmek parçasını kapmaya çalışıyorlar. "Sakın pes etmeyin kargalar," diyorum, "sakın pes etmeyin. Bilmiyorsanız söyleyeyim, kazanmak tatlı şeydir..."
Acılara gerçekten ortak olabilmek ne büyük şeydir.
Kötü günler ince, kara bir zincir gibi bizi birbirimize bağlıyor.
İşte hayatın yeni bir mucizesi; İstanbul' da bir saat ileri yaşamak.
Ve kadınlardan çekinmesi gerektiğini o gün, orada öğreniveriyor.
Hayatta herkes, bilerek, bilmeyerek rolünü oynuyor.
Pişmanlığın yaşı yok. Ne zaman erecek aklım? Altmışımda mı?
Adamla kadın, takı tezgahının karşısına, yerdeki ahşap boyama eşyalara dönüyorlar. Neler neler yapmışlar. Kutular. Sabunluklar. Kapakları oturmayan sevimli takı çekmeceleri. CD rafları. Çiçeklerle, desenlerle süslenmişler. Hepsinde umut. En önemlisi umut değil midir?
Gün İzleri’ndeki öyküler, özellikle kısa öykünün, küçük olaylara büyüteç tutan keskinliğini, mizahını ve ince derinliğini yansıtırken, hayatın hüzünlu komedisi içinde ümit veren, gülümseten kalıcı sahnelerle okuru düşünceye davet ediyor.
Yeni Hayat kitabında diyordu ya, 'Bir kitap okudum ve hayatım değişti.' diye. Benim yaşadığımı anlatan cümle biraz bu, ama en çok da 
Kemal Sayar 'ın bir kitabında geçen şu alıntı:
