Beyaz bir erkek olan Leon Carmen, kitabı Wanda Koolmatrie adında Aborjin bir kadın kisvesi altında yayımlamıştı. Avustralya Sanat Konseyi'nin finanse ettiği Aborjin yayınevi Magabala Books tarafından yayımlanan kitap 1995'te Dobbie Edebiyat Ödülü'ne layık görüldü. Fakat iki yıl sonra gerçek yazarı ortaya çıktığında, kitap satıştan kaldırıldı ve satın almış olanlar da paralarını geri istedi. Aborjin romancı Ruby Langford Ginibi, Carmen'i siyahların mirasını ve kültürünü "yağmalamak"la suçlayınca, tüm temsilciler ve yayıncılar da Carmen'e sırt çevirdiler. Pan Macmillan'ın o zamanki yayın yönetmeni James Frazer şöyle diyordu: "Gerçek yazarlarımız varken neden sahtekarlarla uğraşalım ki?" Bir yazar nasıl olur da sahtekar olarak nitelendirilebilir? Sadece belgesellerin, sadece yaşanmış deneyimlerin kabul edilebilir olduğu bir noktaya mı geldik? Hayal gücü nerede ahlaka aykırı düşer?
Sayfa 89
Peki ya şimdi? Postmodernizm pılısını pırtısını toplayıp gittiğinde yerine ne geleceğini düşünerek yerimizde sayıyoruz. Şu anda bile sanat, o çok övünülen "güzelliğe dönüş"e rağmen, onlarca yıl önce şaşırtıcı olmaktan çıkmış kavramsal hamleleri tekrarlayıp duruyor. Güzelliğe ilgi duyan sanatçılar ise nazikçe kapı dışarı ediliyor. Artık bir Caravaggio tablosu göresimiz bile yok. Postmodernizm yapacağını yaptı. Neredeyse diğer her şey gibi, sanat da bir metne dönüştü.
Sayfa 58
Her yeni yıl, her doğum günü, her ayın biri ya da her pazartesi yeni bir insan olmak için uyanırdım.
Sayfa 47
Hikaye 1936 yılında Denizli'nin Acıpayam ilçesinde görevli öğretmenlerin pikniğe gitmeleriyle başlıyor.
Öğretmenler piknik yaparken keçilerini otlatan küçük bir çoban çocukla karşılaşır. Çobanı yanlarına davet edip çay ikram ederler ve ismini sorarlar.
Küçük çoban ürkek bir sesle cevap verir: Hüseyin...
Hüseyin’e öğretmenler yanlarındaki