Bütün meselemiz, bir insanın kalbine dokunabilmektir.
Yüksek insan dışına değil, içine kıymet verendir.
Ne var ne yok Hafız Bey? dedi.
Sorma evladım.
Ne o? Siz de mi dünyaya aldırış etmeye başladınız?
Okur Takip Önerileri
Unutmayın ki, dünyada en korkunç şey, ümidini kaybetmektir.
İlkbahar gibi bir mevsimi olan bu dünya, üzerinde yaşanmaya değer. Ne olursa olsun..
Birbirimize söyleyecek hiçbir şeyimiz yok muydu?
Etrafımız o kadar çirkefle dolu ki, temiz kalmak için bir tek çare kendi dünyamıza çekilmek ve muhitle, hiç olmazsa manen, alakamızı kesmektir.
İyilik demek kimseye kötülüğü dokunmamak değil, kötülük yapacak cevheri içinde taşımamak demektir.
Hiç.!
İnsan bir şey yapmalı,öyle bir şey ki! Yoksa hiçbir şey yapmamalı. Düşünüyorum: Elimizden ne yapmak gelir? Hiç!
Işıklı, mai bir semanin baran-ı elması altında, doğmasını beklediği ümit güneşini görmeye çalışarak; derin, uzun bir avunma uykusuyla uyu!..
Neden gizli ağlıyorsun? Madem ki senin ağlanacak şeyin var, ne için birlikte ağlamayalım?..
Bu aralar ben:)
İnsanlar ne kadar büyürlerse büyüsünler, ne kadar yaşlanırlarsa yaşlansınlar, gene kimi dakikalar vardır ki annelerine sokularak çocuk olmak isterler.
Aman Yarabbi! Sevmek bu muydu? İnsanı sanki bir mengene içinde sıkıp da birisinin ayakları altına ezik, bitik, can çekişerek atmak isteyene bu öldürücü şey, sevmek bu muydu?
Herkes konuşuyor, hiç kimse dinlemiyordu..
İnsan, üzüntülü ve sevinçli zamanlarında, kalbinin dayanamayacağından fazlasını duyarlı bir kalple bölüşmek ister…