Hasan Ali
@Ankaragucuu
Üzülme, korkulan şeylerin bir çoğu gerçekleşmez..
A’mak-ı Hayal
Okul Öncesi
Ankara
51 okur puanı
Nisan 2024 tarihinde katıldı
"Buradaki her şey büyük bir acıya katlanıyor gibiydi. Mahalle canlı canlı ölümü yaşıyordu. "
"Tek düzgün kalan yeri gözleriydi. Bir mermi gibi insanı delip geçen bakışları..."
"Buranın bir düsturu vardı; mert ol, delikanlı ol, dürüst ol, adam ol. Bize verilen en büyük ders buydu. Gül gibi yaşıyorduk. Kendi halimizde yoksulluğumuzla mücadele ediyorduk."
Okur Takip Önerileri
"Devlet de ses çıkarmadı bunlara... Göz yumdu olan bitene, biz oraya giremiyoruz yalanıyla. Her geçen gün gecekondu bahçelerinden yükselen közlenmiş patates korkusunun yerini, esrar kokuları aldı. "
"Babasıyla hiç bir zaman var olmamış bağı annesinin gözyaşlarıyla iyice kopmuştu."
"Vallahi ben evlatlık gördüğüm zaman, annesiz babasız kaldıkları için onlara çok üzülüyorum. Yani o zaman tansiyonum yükseliyor. Kimsenin evladını kimseye koymasın Allah. Evlatlık yapmasın yani, annesi ölüyorsa o da beraber ölsün istiyorum yani yetim kalmasın."
"Bu ev, bina, sokaklar ve mahalle benim anılarımın tümü. Diğer bina sakinlerine ve o dönüşüm projesi yalanıyla ev ev gezerek imza toplayan firma yöneticilerine söyleyin, burayı yıkmalarına izin vermeyeceğim."
"İstanbul'da var mı böyle simit?" Diye sordu.
"Olmaz mı abi? Ne yaptın?"
"Yok tabi oğlum, Ankara sadece simidiyle bile İstanbul'dan daha yaşanılır bir şehir."
Soran karşısındakinin acaba ne diye bu kadar her şeyden habersiz, vurdumduymaz olduğunu, sorulan ise ötekinin neden böyle ipe sapa gelmez şeyler sorduğunu düşünerek birbirlerinden ayrıldılar.
Hepsi bir varmış bir yokmuş. İyi gün de, kötü gün de bir düş gibi geçip gidiyor.
"Açık ela gözlerinde yorgun, fakat hiç bir sebeple kaybolmayacakmış hissini veren keyifli bir ifade vardı."
"Çıplak ayakları, benim kunduralarımdan içeri işleyerek parmaklarımı donduran soğuk taşlar üzerindeydi. "
"Her acının bir zaman aşımı var, onun acıları da zaman aşımına mı uğramıştı?"
&
Bu kavgalar hiç olmadı
Hatıralar belki de hayalde güzeldi.
İnsan hatırası olmayan yere yabancı kaldı.
(Aklımdan derhal iki lirayı eline sıkıştırarak oradan Kaçmak geçti). Kaçmak, her zamanki gibi, her şeyden kaçmak... Görmekten, duymaktan ve beraber ıstırap çekmekten kaçmak.
Bir an evvel köye varmak, ocakta küllenen bir odun parçasıyla aydınlanan toprak dama girmek ve bir köşede saklanmak istiyordu. Ne yatmak, ne dinlenmek, sadece bir dört duvar arasında bulunmak... Bu geniş karanlıktan, bu seslerden kaçmak...