Hatıraların insanı böyle üzmesi ne garip! Oranın önceden beni kızdıran, rahatımı bozan yönleri bile şimdi çok farklı geliyor. Sanki özlenecek şeylermiş gibi.
Ben ki görüşlerimin yerinde oluşuyla övünürüm! Kimsenin aklını beğenmem. Ablacığımın iyi ve insancıl davranışlarını yerer, çevremdekilerde kusur bulacak yan ararım. Bu derece yanılabileceğimi anlamak benim için ne büyük bir sarsıntı.
Demek ki, gerçek mutluluğun başlaması için başka bir zamanı beklemek, umut ve dileklerini başka bir nokta üzerinde toplayarak, şimdilik bekleyişin ve umudun zevkiyle avunup, kendini yeni bir düş kırıklığına hazırlamak gerekiyordu.