Işık yavaş yavaş kararırken ben , benim artık,kırılmış her parçanın içerisinde. Aynada tanıyamadığım ben. Binlerce parça. Artık bende olmayan yüzbinlerce parça..
Gece inerken ilk kararan yerler çukurlardır en son aydınlanan yerlerde oralar.Oysa ışığı severim ben severdim. Şimdi gece sarsın istiyorum beni. Çukur olmalı çukurda kalmalıyım. Belki de çukurum kazılmakta şimdi..
Koşturulmuş atların boyun eğdirilmiş düşmanların ancak kanla yıkanıp silinebilmiş öfkelerin evreni kuçaklamış sınırsız benliklerin düşü alabildiğine yaşar bu dinginlik bu alacakaranlık içinde ..