“Alt üst olmasına ben neden oldum” sözüne takıldım yine, bunun aksini düşünmek ne kadar yanlışsa, bu da o kadar yanlış.
Bu ne benim hatam ne de bir başkasının. Ben sessizlikteki en sessizim, benim için doğru olan buydu.
Evrensel bir ezgidir Zülfü Livaneli,
Ya da eşsiz bir film karesi,
Belki de sonu gelsin istemediğimiz bir romandır o.
Ama en çok da umuttur.
Hep genç kalan, gençlikle çoğalan, her dokunduğunda çiçek açtıran umutlu bir rüzgar.
“Kötüyüm Milena, sürekli kötüyüm, bu nedenle masumiyet konusunda bu kadar çok haykırıyorum. Kimse cehennemdekiler kadar masum biçimde şarkı söyleyemez, bizim meleklerin söylediğini düşündüğümüz şarkı onların şarkısıdır.”
“Benim mektuplarımın seni üzdüğünü söylemekte haksız mıyım? Ama haklı olmak neye yarar? Eğer senden mektup alırsam haklıyım ve her şeyim var, eğer almıyorsam ne hakkım var ne hiçbir şeyim, hayatım bile yok demektir.”