Tramvayın en sonunda duruyorum, bu dünyadaki, bu şehirdeki, bu ailedeki yerimden hiçbir şekilde emin değilim. Herhangi bir yönde ilerlediğime dair en ufak bir yorumda bile bulunamam.
Kamusal alanda en basit bir hareketi dahi edep, din ve ahlak adına kısıtlayan, kadınlığı itibarsızlaştıran kalıplaşmış yargılar nasıl kabul edilebilirdi? Söyledikleri hiçbir şeye kulak asılmamasına nasıl tahammül edeceklerdi?