e.
@Biryildizinadi
deniz, güneş, portakal çiçeği.
Ankara
22 okur puanı
Temmuz 2017 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Her yaşayan ölür, sonsuzluk hepimizin sonu.
Peki ama bu onuru hak edecek ne yapmıştı ki? Hiç. Evet ama aşk, hak etmeden sevilmekti zaten. Hak edilmemiş bir armağandı.
e. tekrar paylaştı.
Uzun bir şiirin son dizesindeyim;
Bir sağnağın son damlası kaldı içimde.
Bağıracak gücüm yok, fısıldasam kimse duymuyor!
Sokaklara çıkıyorum ellerim yüreğimde,
Benim gördüğüm şeyleri kimse görmüyor.
Bir nehir denize kavuşuyor düşlerimde
Kanım damarlarımdan sessizce çekiliyor
Bir şeyler sorup, yanıtlıyorum kendi kendime:
– Ölümün olmadığı o ülke nerde?
– Ölümdür, ölümün olmadığı tek ülke!
Uzun bir şiirin son dizesindeyim.
Artık yeni bir şiire başlayabilir miyim?
Sayfa 80 - Kırmızı Kedi Yayınevi, 1. Basım, Şubat 2015, İstanbulKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Tabiatın en küçük ayrıntısında bile gören gözler için apaçık işaretler vardı.
Sayfa 104
.. çıkardığı sesten değil çıkarmadığı sesten mesuldür insan en fazla.
Sayfa 257
e. tekrar paylaştı.
- Kaderinin şoförü sensin. Emin ol. Onu dram istikametinde sürme. Biraz gül, yahu! Değmez vallahi bu dünya.
ÖtükenKitabı okudu
e. tekrar paylaştı.
"Her hastalık evvela ruhta başlayıp sonra vücuda sirayet etmiş bir isyandır."
Sayfa 73 - SamimKitabı okudu
Yerçekimsiz ortamda insan bedeninin ağırlığını kaybediyor da ruhununkini de kaybediyor mu?
İçimde öyle bir ağrı var ki, ölünceye kadar bağırmak istiyorum.
Zaten insanlar mutsuz olmadıkça başkalarının mutsuzluğunu anlayamıyor.
Şu anda her zamankinden çok, en iyi yıllarımı boşu boşuna yitirdiğimi biliyorum.
Her şey, düş gibi, gürültüsüz, sessizce gelip geçmişti. Şimdi hayallerinin neler olduğunu bile anımsamıyordu.
İnsan bir hayat yaşadığını sanır, diye içinden bir sesin tısladığını duydu, ama hayat bizim içimizde yaşar ve biz onu tükettiğimizde, bizsiz devam eder.
