Goychak
@Blue1117
•2802•
Könlüm quşu qanad çalmaz sənsiz bir an,
Azərbaycan!
-M. Şəhriyar
Müəllim
Azərbaycan♡
1092 okur puanı
Aralık 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Derin düşüncelerin sessizliğinde, ölü bir evrende çalan bir çan gibi iç karartıcı, inatçı bir ses çınlar. Bu dramı yalnızca yaşamla zamanı birbirinden ayıran kişi yaşar: O birincisinden kaçarken, İkincisinin altında ezilmiştir. Zamanın ilerleyişini de ölümün ilerleyişi gibi duyumsar.
Sayfa 149
Bıkkınlık sınırsız bir sessizlik aşkına yol açar, çünkü sözcükleri anlamlarından yoksun kılıp boş yankılara dönüştürür; kavramlar yoğunluklarım yitirir, ifadelerin gücü azalır,
söylenen ya da duyulan her söz mide bulandırıcıdır, kısırdır. Dışarıya giden ya da dışarıdan gelen her şey tekdüze, uzak bir mırıltı olarak kalır, ne ilgi çekebilir ne de merak uyandırabilir. O zaman, düşüncenizi söylemenin, tutum belirlemenin ya da birini etkilemenin bir işe yaramayacağım
düşünürsünüz; vazgeçtiğiniz sesler ruhunuzdaki çalkantıya eklenir. Son çözüme ulaşma anı gelince, tüm sorunları çözmek için çılgınca çabalayıp dorukların baş döndürücülüğünü tanıdıktan sonra, sessizliği tek gerçeklik, biricik ifade biçimi olarak görürsünüz.
Sayfa 146
Mutsuzlukla nasıl savaşılır? Kendimizle savaşarak, mutsuzluğun kaynağının içimizde olduğunu anlayarak. Her şeyin bilincimize yansıyan bir imgeden, öznel güçlendirmelerden, duyarlılığımızın keskinliğinden ileri geldiğini hiç aklımızdan
çıkarmamayı başarabilseydik, gerçekliğin doğru oranlara kavuşacağı o bilinç açıklığına erişebilirdik. Burada amaçlanan şey mutluluk değil, daha az mutsuzluktur.
Sayfa 139
Okur Takip Önerileri
Herkes aynı yanlışı yapıyor: Yaşamayı bekliyorlar, çünkü her anın yürekliliği yok onlarda. Neden her an yeterince tutkulu, yeterince ateşli olup anı sonsuzluğa dönüştürmüyor insan? Hepimiz yaşamayı ancak bekleyecek hiçbir şeyimiz kalmadığında öğreniyoruz; beklediğimiz sürece hiçbir şey öğrenemeyiz çünkü somut ve cardı bir şimdide değil, uzak ve donuk bir gelecekte yaşıyoruz. Oysa anın bize dolaysız
olarak aşıladığı şeyler dışında hiçbir şey beklemememiz gerekiyor, zaman bilinci olmaksızın beklemeliyiz.
Sayfa 133
Şu yeryüzünde mutlu insanlar varsa, neden avaz avaz bağırmıyorlar, neden sokaklara dökülüp sevinçlerini herkese haykırmıyorlar? Neden bu gizlilik, neden bu çekince?
Ben içimde sürekli bir sevinç, karşı konulmaz bir dinginlik eğilimi duysaydım, bunu herkese duyurur, esenliğimi saklamaz dım.
Sayfa 129
Hayvan için yaşam her şeydir; insan içinse
bir soru işareti. Kesin bir soru işareti, çünkü insan sorularına daha önce hiç yanıt alamadığı gibi, bundan sonra da alamayacaktır. Yaşam yalnızca anlamsız değildir, anlamlı olması da olanaksızdır.
Sayfa 128
Nə önəmi var!
Gerekmediğinde direnin, direnmek gerektiğinde ödlekleşin. Kim bilir, belki kazanan siz olursunuz. Ayrıca yenilmenizin ne önemi var? Şu dünyada kazanılacak ya da yitirilecek bir şey var mı ki? Her kazanç bir kayıp, tıpkı her kaybın bir kazanç olması gibi.
Neden sürekli kesin bir tutum, açık seçik düşünceler, akla yatkın sözler bekliyoruz? Bana şimdiye dek sorulan -ya da sorulmayan- tüm sorulara yanıt olarak ateş püskürtmem gerektiğini düşünüyorum.
Sayfa 138
Her şey olanaklı, aynı zamanda hiçbir şey olanaklı değil; her şeye izin var, aynı zamanda hiçbir şeye izin yok. Hangi yönü seçerseniz seçin, ötekilerden daha iyi olmayacak. İster bir şey yapm ister hiçbir şey yapmayın, ister inanın ister inanmayın, hepsi bir —tıpkı çığlık atmakla susmanın aynı kapıya çıkması gibi. Her şeye bir neden bulunabilir, aynı zamanda hiçbir şeye bulunamaz. Her şey hem gerçektir hem de gerçek dışı, hem mantıklıdır hem de saçma, hem görkemlidir hem de yavan. Ne herhangi bir şey başka bir şeyden daha değerli, ne de herhangi bir düşünce başka bir düşünceden daha iyidir. Neden üzüntümüze üzülüp, sevincimize sevinelim? Hazdan ya da acıdan gözyaşı dökmemizin ne önemi var?
Sayfa 138
Mutsuzluğunuzu sevin, mutluluğunuzdan nefret edin, her şeyi birbirine karıştırın, allak bullak edin her şeyi! Rüzgârın savurduğu bir kar tanesi ya da dalgaların taşıdığı bir çiçek gibi olun.
Sayfa 138
Onlann bana gerçeklikler olarak aktarıldık-
ları, beni çökerttikleri izlenimine kapılıyorum. Belki de bu yüzden, kimi zaman her şeyi unutmak isteyecek kadar bunaldığımı duyumsuyorum.
Sayfa 132
Hayvan için yaşam her şeydir; insan içinse
bir soru işareti. Kesin bir soru işareti, çünkü insan sorularına daha önce hiç yanıt alamadığı gibi, bundan sonra da alamayacaktır. Yaşam yalnızca anlamsız değildir, anlamlı olması da olanaksızdır.
Sayfa 128
Kendimle savaşmam, yazgıma kızıp köpürmem, dönüşümümün önündeki tüm engelleri yok etmem gerekiyor. Geriye yalnızca karanlıkla ışığa karşı içimde kabaran aşın arzu kalmalı. Attığım her adım ya bir zafer olmalı ya da bir çöküş, ya bir kanatlanma ya da bir yenilgi. Yaşam, yıldınm gibi bir büyümeli bir ölmeli içimde. Alçakça hesaplar ya da sıradan yaşamların akılcı bakışı kaosumun hazlanna, işkencelerine gölge düşürmemeli; son sevinçlerimle son umutsuzluklanmın trajik tadım kaçırmama.
Sayfa 127
...büyük boşluğun çekiciliğine kapılıyorum. Bir boşluk duygusu yükseliyor içimden, kollarımla bacaklarımı, organlanmı ele gelmez ve hafif bir sıvı gibi katediyor. Nedendir bilmem, bu boşluğun aralıksız ilerleyişinde, sonsuza dek genişleyen bu ıssızlıkta, bir ruha etki edebilecek en çelişkili duyguların gizemli varlığını seziyorum. Hem mutluyum hem mutsuz, aynı anda hem taşkınlığı hem de çöküntüyü yaşıyorum, aklımı başımdan alan bir uyumun içinde umutsuzlukla hazza boğuluyorum. Bir yandan öyle şen, bir yandan öyle üzgünüm ki gözyaşlarını göklerin de cehennemin de yansımalan gibi...
Sayfa 126